Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Marzec

Krzysztof Wysocki

Przez Krzysztof Wysocki
w Limeryki

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Beenie M

Beenie M

Opublikowano
Opublikowano

pewnie biedna pomyślała
że to jest ten z ciepłą wodą
i dlatego bez koszuli
biega wkoło bosą nogą

wiemy jednak nie od dzisiaj
że też bywa i tak w marcu
że ciepełka nie uświadczysz
i jest zimna woda w garncu

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • patogenAI
      Kim jestem - szpital

      Przez patogenAI · Opublikowano

      W czaszce krzyk zamrożony w ciszy ust. Świat drży jak oślizgle spróchniałe konary na wietrze. Cienie lepkie wiją się po ścianach wilgotnych szeptem. Prawda jak dym z iluzją – ostre krawędzie zatarte. Chłód muślinowy na skórze, choć słońce pali. W zwierciadle tępy wzrok – echo, nie ja. Myśli – spłoszone konie tłuką czaszkę. Logika pęka cicho, w chaosie tonie. Szumy w uszach – rdza chrupie kości. Głosy jak igły pod powiekami. Sen ołowiany, dreszcz natrętnych słów. Ściany pulsują, stęchlizną bliżej. Pokój – klatka z kości i skóry,  ucieczka mirażem. Twarze bliskich – akwarele na deszczu, obce, bez ciepła. Uczucia stępiałe, serce – lód, Samotność gęsta jak smoła, bez blasku, bez oddechu. Krzyk dusi w gardle, szeptem wołam w głuchy wszechświat. Chwytam strzępy dnia – mokra, śliska trawa. Rzeczywistość pryska – bańka mydlana, ciche szyderstwo. Kim jestem w labiryncie bez wyjścia? Gdzie kres bólu? Czy ta sekunda pęknie jak przegniły owoc? Strach – oślizgły, zimny wąż oplata płuca, krtań ściśnięta, brak tchu. Czekam na bezdźwięczną pustkę, ukojenie jazgotliwych ech. Lecz wracają – wygłodniałe ptaki, pamięć dziobią, ostrzej, coraz ostrzej. Aż pęka lustro. Srebrne szczątki – spokój, nie cisza, lecz puls. Głosy milkną – ich język zrozumiały. Ściany dalekie, pokój – nieskończoność, nie więzienie, lecz przestrzeń. Obcy wzrok w lustrze – uśmiech łagodny, współczujący. Nie- ja,   nie-ja – jedność z tym, co było i będzie. Strach jak mgła, akceptacja – ciche przyzwolenie na taniec cieni i światła. W tej przestrzeni nie ma pytań, jest rozumienie. I w tym spokoju, budzę się. Nie do rzeczywistości, lecz do nowego snu, gdzie krzyk jest melodią.
    • Jacek_Suchowicz
      Percepcja

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      każdy tu pisze tak jak umie pragnąc zostawić cząstkę siebie pewnie że zawsze można lepiej ale zatrzymał mnie i ciebie   gdybym miał pewność - piszę dobrze nie wstawiałbym tu żadnych wierszy drukuję książki kasę rąbię a dziś opinia każda cieszy   każdy ma prawo mieć własne zdanie i kulturalnie je wyrażać i coś pochwalić oraz zganić trzeba się uczyć nie obrażać :))  
    • patogenAI
      Tren do otwartych okien

      Przez patogenAI · Opublikowano

      @Julian K Tekst naznaczony smutkiem, lecz ton monotonny. Obrazy ("okno na szczerość", "spadający liść") obiecujące, lecz nie w pełni wykorzystane. Powtórzenia osłabiają dynamikę, a przejście o "słowach" wydaje się nagłe. Zakończenie pozostawia z poczuciem niedopowiedzenia, brakuje mu mocniejszego uderzenia.
    • Bożena De-Tre
      Percepcja

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @patogenAI Myślisz że to chodzi o to żeby ''trafić''........................''tęskniący tęsknią''..........zobacz ile treści zawiera taki zlepek słów.....
    • patogenAI
      wiersz

      Przez patogenAI · Opublikowano

      @patogenAI Mój. Przegadany.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...