Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Boski ogień oświaty

Lilianna Szymochnik
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Lilianna Szymochnik

Lilianna Szymochnik

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ogień żywioł równie dobroczynny ludziom,jak w sobie groźny
ogrzewający dający światło i ciepło człowiekowi w tej ciemności,
ale też przynoszący cierpienie i śmierć w pożogach złego ludzkości
ogień uważany,za zasadę męską i przeciwną ,do żeńskiej wszak wody,
to życiowa energia serca potencjał oświecenia nieba aureoli słoneczności,
nadał w domowych ogniskach powstanie nowej cywilizacji rozwoju i oświaty.


Pośród wszystkich stworzeń,tylko człowiek potrafił sam wzniecić,tej Ziemi ogień
ujarzmił go i w tym czynie został z podobieństwa podobnym-w tym z nieba i bogom,
mity mówią,że został wykradziony właśnie,przez ludzi-ów!-Z iskry ognia,ten żaru płomień
a wiara w boskie pochodzenie oczyszczała niszczące zło i palono-oczyszczającym,to stosom..
w płomieniach,tego światła pochodni,świec napawała głębię idącą z duszy z wnętrza w światło cień
potęgowała nastroją Boskiego obrazu miłości w ośrodku ogniska domu i rodziny w kochającym blasku sercom.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Wochna
      psychoterapia

      Przez Robert Wochna · Opublikowano

      co chcesz zobaczyć   z szarych kolorów wybierasz słotę miraże szare pachną tęsknotą   co widzisz z okna   bukiet neonów wkłada się w znicze reszta odcieni to gra pozorów   co zapamiętasz   osobne słowa puste ramiona odchodzą stąd z pochyloną głową   co wybierasz   inną drogę za słońcem jak szałem z tęczy otulisz się kolorem na zwykłej łące            
    • Florian Konrad
      Jeśli nie ma dobrej poezji...

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      ...bez odwołań do klasyków – z tego miejsca oświadczam: pragnąłbym cię tak samo, gdybym był Seneką, Ezopem, miał wygląd potwora Frankensteina, czy samego Quasimodo! chciałbym, by rosnąca mi na twarzy broda Arystotelesa lśniła od twojej intymnej wilgoci, palce, którymi napisałem wszystkie starożytne teksty, baśnie braci Grimm, Pochwałę głupoty i powieści detektywistyczne, zanurzały się w twoje zagłębienia. niech moim, wnikającym w twoje piękno językiem mówią Attyla, Scypion Afrykański Młodszy i Ptolemeusz, w czujących woń twojej skóry nozdrzach klują się Tomasze z Akwinu, Markowie Aureliuszowie, a nawet sam Bernard Gui! chcę cię pieścić będąc Kantem i Wolterem, Tacytem i Magellanem, przytulać się po konfucjańsku (jakkolwiek miałoby to być). tylko ty się nie zmieniaj, nie odchodź w przeszłość. wiem! skaż mnie na dożywocie! przy sobie. nie będę czekać na wzruszenie procesu. myślowego. na zmianę decyzji. zabierz mnie stąd. na ile się da. chcę zwariować. prosto w ciebie.  
    • Florian Konrad
      Tryptyk

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      @ViennaP Dziękuję serdecznie i... odwagi! Nie gryzę. 
    • Aleksander Mazur
      Piosenka o Arkadii

      Przez Aleksander Mazur · Opublikowano

      To miał być krotki list Lecz kto teraz listy pisze ? Dziś już nawet sny  Nie trafiają do mych skrytek   Jestem znów tylko tłem  Wypełnieniem na obrazie W ramach obcych szczęść  Stoję skromnie na regale   Jak mam uwierzyć że  Ktoś wyciągnie ku mnie dłonie  By rozgonić mgłę  Ze skroplonych zimnych wspomnień    Ref.   Przecież nie może być tak Że tylko ten jest świat  Przypadek szczęść kilku Zbiór marzeń bez szans   Bo przecież musi gdzieś być  Takie miejsce gdzie nikt Nie nosi pazurów  Nie szczerzą się kły   
    • T.O
      Manekin

      Przez T.O · Opublikowano

      w cieniu życie wyśnione jak sen którego nie było sterta nieprzyzwoitych myśli w których i tak nie utonę tak jak nie spadnę ze szczytu mojego ja  w nicość choroba to nie wojna raczej poligon tak dla zabawy  życie jak Ether niby coś wypełnia  a samotność to i tak pustka  w tęsknocie  a co jeśli śnię ten sam koszmar jak wymiana pingpongowa w życiu nie wszystko jest możliwe  ale kto wie może po śmierci Paddington będzie żywy w Londynie  zamalować wewnętrzny głos tak czarną farbą bym zaświecił czarnym światłem pokory przed snem kolejna noc i znowu dzień oby w łóżku  szmer życia zachichotał ze mnie  dając przed oczy fachowców tfu autorytety nawet  którzy nie znają odpowiedzi na te pytania  które samego mnie trapią w punkt  czy cień błyśnie świadomością własnej przestrzeni  i wróci na kartkę a słowo będzie  znowu tylko punktem  na koniec i tak zostanie tylko  Bóg?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...