Podlaskie dróżki (legenda 1)

[I.K.]

Sześć metrów w lewo kępa gęstych krzaków,
już dawno żaden człowiek tam nie chodzi
i myli się ten kto naiwnie sądzi,
że to tylko raj dla przeróżnych ptaków.

Tam resztki studni prastarej się kryją.
Była tam kiedyś z wodą jak aksamit
teraz przykryta ciężkimi deskami.
Każdy się boi, z daleka ją mija.

Śmierć samobójczą panna popełniła.
Rzucił ją chłopak gdy dzieciątko w drodze
a wiedząc, że ród potępi ją srodze
z żalu do świata w głębinę skoczyła.

Wołanie ciche słychać tam czasami,
najczęściej letnią rozlega się porą.
Uważać trzeba bo jest tylko zmorą
na śmierć kuszącą w głębokiej otchłani.

Legenda głosi, że wiele lat temu,
kto biegł na pomoc udręczonej pani
znikał bez śladu pod powierzchnią toni
i nikt już pomóc nie mógł nieszczęsnemu.

Rośnie więc trawa powój wszystko kryje,
nie wiem czy wierzyć, lecz takie działanie
wywiera dawnej legendy przesłanie,
że idąc obok serce mocniej bije.

[Piotr_Jasiński]

Ja bez zmian, jak pod poprzednimi.
Podoba się i legenda i wiersz.
Pozdrawiam Piotr

[Messalin_Nagietka]

jajć, ale smakołek
z ukłonikiem i pozdrówką MN

[ot i anka]

bardzo dobry, inny.
pzdr

[Dotyk]

ciepło na sercu i oko ucieszone, a jaka muzyka w wierszu!

:)

mirka

[I.K.]

Oj! I moje oko ucieszone ciepłymi komentarzami :) Miło mi, że Wam się podoba. Dziękuję :)

[M._Krzywak]

To jeszcze jeden dopisek - pisze Pan (pani) wręcz rewelacyjnie.
Pozdrawiam.