Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Na Ziemi Anioły

Tomasz Żur

Przez Tomasz Żur
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tomasz Żur

Tomasz Żur

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Anioły nie w Niebie - na Ziemi Anioły
a wobec Anioła, tyś pusty i goły.

Anioł mnie nie - a ja Aniołka Miłuję,
ogromne Uczucie do Niego kieruję.

Ten Anioł na Ziemi jest Cudem Wszechświata,
przez mego Aniołka ta Ziemia bogata.

Jest Miłość Anielska - świat pięknym się staje,
lecz brak tej Miłości świat dzieli na kraje.

Mój świat jest wspaniały - ja Kocham Anioła
a Miłości mojej śmierć wstrzymać nie zdoła.

(3.01.2007)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Tomasz Żur

Tomasz Żur

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

No.. no.. no...

ja zrozumiałem komentarz doskonale.. i nie tak, jak myślisz, że ja go zrozumiałem.

(wiem, że mowa o wierszyku...)

Dorosły człowiek to taki, który umie ocenić i zrozumieć wszystko... nie tylko to, co mu się podoba.

Ja sam nie przepadam za muzyką Techno... no ale nie mówię, że jest to jakieś świństwo... bo to tylko moje własne zdanie... a tak prawdę mówiąc... to człowieku! - Nie jesteś kimś, by znać się na muzyce... więc staram się nie oceniać.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • rabarbar
      Kurza Ślepota

      Przez rabarbar · Opublikowano

      Ludzi nie ma Są jak widmo  Iluzja otoczenia    Zlepek pustej idei i pragnienia  Eksponują pożądają łakną Lecz odpowiedź jest im obca   Wszyscy zmierzają do jednego kopca Gubią się w krokach tańcu pożogi Nikt nie dzieli na czworo przestrogi   Jak pies posłuszny  Każdy do jednej nogi Wszyscy kroczymy do naszych mogił
    • Amber
      Iluzjonista

      Przez Amber · Opublikowano

      wielkie poruszenie cyrk dzisiaj przyjeżdża wszyscy się szykują bo będzie iluzjonista on z natury smutny i nie wierzy w cuda ani w moc iluzji ma już dość wszystkiego dobrze wie że fikcja bilety wyprzedane widowiska nie ma teraz się zastanawia czym publiczność zajmie nikt by nie uwierzył widząc go jak myśli że każdy artysta
    • Leszczym
      Podstawka

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Dared Racja !! 
    • Arsis
      Pamięć

      Przez Arsis · Opublikowano

      Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę…   Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem.   Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu.   Ale szedłem w górę z mozołem.   Wspinałem się po obsypujących kamieniach.   Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano.   Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer.   I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem.   Uciekałem od siebie.   Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech.   I każde ciężkie westchnienie.   I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara.   Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział.   Nie było nikogo.   Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki…   Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności.   Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei…   Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi.   Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06)    
    • Mitylene
      Dłonie

      Przez Mitylene · Opublikowano

      @agfka bywa i tak:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...