Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

moja Karen
nie poznajesz mnie już
skórę
drąży oddech
dreszcz
nie ten
to tamten

tam i ten
obraz malowany
jasnością nie byłą
zatraca się w ćmę
a tu pająk
chodzi gniazda robi
ślęczy w rogu
nie śpi
kurwami dykretnie

tragicznie się skończyło
ale czy
pójdziesz ze mną w trakt?
tup tup
jak takie małe
gówniane gówniaczki

odzieli nas
tępa krawędź
porwie nurt
strzępy krwi zakazi
znikniemy

potem
byle razem

Opublikowano

Przeczytalam wiersz raz, drugi... i jeszce raz ! robi wrazenie i podoba mi sie, bo wlasnie tak "po mesku" w kilku slowach trafia w sam srodek... wiecej, az dzga. Krotko, gleboko, mocno, dosadnie a przeciez poetycko.
Tylko czy te kurwy i gowniane gowniaczki naprawde sa potrzebne, pomimo ze tak mocno wcisnely sie w polski jezyk ?
Pozdrawiam. Arena
Opublikowano

Adamie!
bunt przewartościowań
atropia eliminacji
a może zwykła bezsilność
czym by nie był twój tekst brzmi pesymizmem
poetycko dobrze
ludzko smutnie

chyba nie przyzwyczaję się w takich tekstach
z niesmacznościami słownymi
ale rozumiem sens użycia

a wiersz pozwala na zakołysanie myślom
pozdrawiam
seweryna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      No to jednak nie zapomnisz.   Wiersz nie ma zbyt wiele cech poetyckich - liryzmu, zabaw z językiem, metaforyki, oryginalności. To pisanie jeszcze w fazie raczkującej. Bez wątpienia, nieszczęśliwa miłość aż się prosi o przelanie na klawiaturę. Ale próba wypłakiwania się w rękaw czytelnikowi jest ryzykowna, bo to zazwyczaj egoista, który oczekuje od wiersza jakiegoś odkrywczego rezonansu z jego własnym wnętrzem.
    • ponura jesień zasypała park liśćmi mroczna noc zlała się z czarną suknią   nagle ciemność rozjaśniły bursztynowe zegary powieszone na drzewach niczym wisielcy serce biło jak szalone w lęku   ostre wskazówki zaczęły rozcinać skórę…     Zainspirowało mnie poniższe zdjęcie  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Naram-sin Ojej to teoria tabelkowa ze świata medycznych. Jak jesteś energiczny i działasz to podpadasz im pod ADHD. Jeśli natomiast siedzisz sobie spokojnie to zaraz przypiszą natłok myśli. Generalnie pytanie brzmi czy jest u Ciebie ok. Dobre to pytanie. Ale w świecie dalekim od OK jakoś tak trudniej, aby w Twoim życiu było OK. A dodatkowo im jesteś starszy tym generalnie z różnych względów bywa nie ok. Chyba jednak dużo z nas obserwuje, że jakby nieco rozszalało się na morzu. Świat artystyczny ma też to do siebie, że rozdrapuje. I w pewien sposób jątrzysz swoją ranę. No chyba że w pisaniu bardzo daleko odejdziesz od siebie i będziesz mega się zasłaniał. I to mogłoby być całkiem dobre podejście. Ale jest pytanie, czy takie teksty są wartościowsze z punktu widzenia artystycznego? Mogą być, bo mogą, ale mogą też nie być. Mnie się wydaje, że pisać należałoby generalnie bliżej siebie. 
    • @Gerber cześć Gerber

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję bardzo 
    • @Domysły Monika bardzo dziękuję  Miło że moje wiersze czasami Kogoś zatrzymują  To bardzo miłe

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...