Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zatrzymasz oko na samotnie stojącym tu krześle,
bez poprzecznego szczebelka

(opłakiwane- jedynie przez drzewa
i obsikane przez kulawego psa, może jakiś bezdomny
uczyni z niego parę chwil ciepła, albo kto inny
smutne zrobi zdjęcie)

Przestrzeń poszarzeje zakłopotana
i chyłkiem przejrzy się w zwierciadle

Ujrzy zmarszczki bloków, wieżowców i fabryk.
Pokreśloną twarz liniami dróg, tych zwykłych i pośpiesznych.
Pod obwisła skórą czasu zobaczy, że tu,
gdzie stoi krzesło, stał kiedyś dom.

W tym domu jemioła pod sufitem, dla świętego spokoju
po środku dębowy stół, na stole
prawdziwy chleb, znaczony krzyżem, przy stole
krzesło i drugie do pary

i rozmów niedokończonych wiele,
pełno ciszy jesiennej i zimowych urwanych dróg
wiele, wiele toastów wzniesionych gorzką wódką!
i plam na obrusie po słodkim malinowych syropie

Odkaszlnie ciężko kryjąc smutek, a jutro ze wschodem
przyjadą robotnicy, rozkradną starą kamienice
z życia sześciu rodzin, bo coś nowego jest w planach

Opublikowano

bardzo trafiasz do mnie Wiktorio tym wierszem . pomijając strone techniczna , swoista narracje , czyniąca z utworu poetyckie opowiadanie udało Ci sie poruszyć moje tesknoty i żal za mijającym światem . smutek wiersza i brak odpowiedzi co dalej sprawia ,ze wypiję sobie szklaneczkę czerwonego wytrawnego wina . i pomyśle . co z tym krzesłem zrobić .

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Prowadzisz mnie gładko przez rozświetlone miasto. Ty i ja na tylnym siedzeniu w szampańskiej czerwieni zlizuję brokat z twoich ust. Dzisiaj tankujemy do pełna.!  Wyczuwam podniecającą nieśmiałość, oddaję kluczyki  dwa tysiące porywających koni pod maską.   Na drodze dwadzieścia sześć, prosto przed siebie.!      ;)    Szczęśliwego Nowego Roku.!                 
    • Jeden po drugim rwę płatki stokrotki. Zdaje mi się, że sama nic nie powiesz. Trzeci po czwartym rwę stokrotki płatki. Zza horyzontu wyjawia się człowiek, Wygląda tak obco jak ja - ujadam. On zaś przemawia moim, ludzkim głosem. Rysuje się w jego słowach obawa. Zakładam opaskę na śpiące oczy.   Stokrotki płatki spadają na ziemię Coraz to wolniej, im bliżej do końca. Ta rozjeżdża się w nogach - kuleje, Rozchwiana iskrami mdlejącego słońca. I o wszystkim chce mi się zapominać. Nie jestem pewny czy cię oskarżyłem, (siódmy po ósmym płat stokrotki zrywam), Czy chwilę temu nazwałem cię kurwą.   Stanąłem z kwiatem obdartym ze skóry Przed miejscem, które leżało odłogiem. Nic nie znaczy jego sąd ostateczny. Liczyć skończyłem w procesu połowie. Zjednoczył się z nim w swoim obszarpaństwie. Zaczął wtem tłuc w mojej klatce piersiowej. Zapytałem go - jak zabić Goliata? Odrzekł, że nic się nigdy nie wyjaśni.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Twarze dwunastu wyrazów nie uśmiechają się z prawdą
    • A gdyby?   Gdyby nie bylo mnie na tym świecie? Gdybym nie powstala w tej jednej kobiecie?   Gdybym sie nigdy nie urodzila, Byloby lepiej?   Zdecydowalaby o tym moja rodzina.   A gdybym tych rzeczy nie zrobila? Gdybym temu zaradzila   Gdybym zrezygnowala ze zla tego Gdybym wiedziala co robi mi to strasznego…   Lecz nie wiem, A gdybym wiedziala?
    • @Berenika97Może za wysokie wymagania ? :)) Matematyka uczy i................ dodawania :)) Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...