Podlaskie dróżki (wiosna)

[I.K.]

Na krętej dróżce wiosną gderliwie
kałuże marszczą swe szare czoła.
Obok na mniszku przysiada pszczoła,
żółtym nektarem lśni migotliwie.

Zapachem ziemi wiatr zachwycony
zawiewa żwawo włosy targając,
piasek spod butów w rowy zwiewając
z wierzby przegania kraczące wrony.

Prężą się dumnie źdźbła oziminy
trawa zielenią poraża oczy,
fiołki zapachem w nosie łaskoczą
chyląc swe główki w kępie olszyny.

Dróżka prowadzi w pola pragnące
zasiewu zboża by rodzić plony.
Wyszły już pługi za nimi wrony
czarną gromadą podskakujące.

Sady pokryły się białym kwiatem
pszczoły zapachem krążą zwabione
prostując skrzydła, uszczęśliwione,
że jeszcze piękniej będzie tu latem.

[Jacek_Suchowicz]

miłe a ja dodam;

Ale na razie panuje spokój.
Śpią porzucone pługi w stodołach
I tylko wrony czasem na polach
Swym nagłym krzykiem wzbudzą niepokój.

pozdrawiam Jacek

[Tali Maciej]

ładnie tak impresjonistycznie malowniczo

ale to tylko opis przyrody i

i właśnie jak ktoś lubi klimat natury to mu się spodoba
jak ktoś woli pogłówkować nad wierszem to nie ma tu czego szukać

jako, że matka natura mi bliska podobało się

pozdrawiam

[Piotr_Jasiński]

Ładny opis sielskich klimatów.
Pasuje do pozostałych "dróżek".
Pozdrawiam Piotr.

[zak stanisława]

Zapachem ziemi wiatr zachwycony
zawiewa żwawo włosy ----------targając,
piasek spod butów w rowy -----zwiewając
z wierzby przegania kraczące wrony.

zaznaczone wersy psują sielską urodę wiersza...
pozdr ES

[kyo]

kurwa, " gderliwe kałuże" mnie wykonczyly. zle, bardzo zle.