Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zniewieściali też żyć muszą,
Tylko czemu tak się puszą?
Ja tam nie manifestuję,
Że w odmiennej płci gustuję.
Mnie niestety już nie skuszą.
....
Zamiast swego szczęścia szukać
Dziwnych łapią się sposobów,
Wyważaja, zamiast pukać
I trafiają w homofobów.

A więc ludzie, pytam: po co
Jest wam ta determinacja?
Tolerancja - tak, lecz życie
To (jak dotąd) prokreacja.

I ktoś może się niezgodzić,
Bo dyskryminacja trwa.
Lecz, by żyć - ktoś musi rodzić
Cóż... natura tak już ma.

Opublikowano

Kiedyś jechać mógł kolega,
do Afryki, lecz się bał,
bo miał tu ośmioro dzieci,
a dziewiąte jeszcze chciał.

Doradziłem jedź kolego,
a ten wypchnął brata.
Brat plemiona dwa już spłodził
- z trzecim się już swata.

Najważniejsze, gdy rodzinę
masz na całym świecie,
lecz najgorsze, że teściową
też - w każdym powiecie.

Nie ma się co zastanawiać
- usuwać, czy rodzić.
Dylematem jest teściowa.
Jak się uda - szkodzić!

Opublikowano

U mnie bliżej bo w rodzinie
i do tego brat rodzony
albo ma cholerną chcicę
lub się ślepo słucha żony.

Żeby chociaż jedenastka
ale jemu ciągle mało
więc tych chłopców na potęgę
w szybkim tempie przybywało.

Dwie drużyny naprzeciwko
siebie stoją na murawie
a ten szepcze żonie w uszko
- może jeszcze jedno sprawię.

Opublikowano

Ja popieram niechaj płodzą,
bez progenitury
ZUS za roczek miał nie będzie
na emerytury.

Ja do śmierci funta kłaków
nawet im nie wpłacę.
Więc kto będzie im fundował
biura i pałace?

Opublikowano

Przecież tanie państwo mamy,
może nie zbudują?
I po jednym urzędniku
nam dokwaterują.
Każdy będzie miał swojego,
na własnym garnuszku.
Oby tylko się do żony
nie dobierał w łóżku...

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

W takim razie w moim domu
ulokują pewnie dwóch
bowiem jeden nie poradzi
choć by nawet był to zuch.

Moja żona ma na sobie
(pod rygorem mogę przysiąc)
nie ujmując, nie dodając
kilogramów chyba z tysiąc.

I nie mówię tu o tuszy
tylko o jej zwiewnych szatach,
których ciągle jej za mało
a więc za nowymi lata.

W pojedynkę nie ma mowy
żeby z drogi ją usunąć
bo pod taką stertą ciuchów
i dźwig także mógłby runąć.

Opublikowano

Mnie kiedyś panienka
wszystko zapisała,
(plus adres i telefon),
lecz nie powiedziała,
w którym mieście mieszka.
I z tej durnej przyczyny
dziś pani Agnieszka
z innego robi kpiny.
;)

Opublikowano

Mówił mi ktoś kiedyś
o czadowej babce
lecz wiem tylko tyle
że mieszkała w Rabce
jej wieku, wyglądu
także nie podali
jeno to, że babka
dużo fajek pali
lecz chyba normalne
to jest u górali.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
    • Nie można cię winić, że nie umiesz śnić, gdy w twoim domu gasło światło i nikt nie mówił "kochanie, śpij". Twoje sny wędrowały boso po zimnej podłodze, uczyły się same, czym jest miłość, a czym zaufanie. Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce. Poranek zmywał je – wstydził się czułości. Nie miałaś stołu, pachnącego rozmową, ani filiżanki, co znała dotyk ciepłej dłoni. Nauczyłaś się wszystkiego od końca: modlitwy bez "amen", tęsknoty bez "wróć", siebie bez "kocham".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...