Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

widzę, Leila, że trzeba Ci pomóc. Pamiętaj o strukturze:5,7,5. To po pierwsze. Po drugie: wszelkie uczucia przekazujesz za pomocą opisów przyrody(!). Z człowieka możesz jedynie sięgać po jego części ciała, a i to z umiarem. Żadnych niepotrzebnych przymiotników i przerysowań. W Twoim przypadku zmieniłabym ilość sylab w pierwszym i ostatnim wersie i treść w pierwszym, co oznacza wymianę całości pierwszej linijki. Pozdrawiam i życzę Ci równie ciekawych pomysłów.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




oj dora dora .... a ty dalej swoje: sylaby i sylaby... tyle razy już ci mówiono, że haiku na sylabach się nie kończy....


a to haiku przyzwoite jest i basta
Opublikowano

Leilo, odpowiem Ja Centemu: chcesz się przypodobać Leili, to nie to miejsce. Jeśli pozostanie przy swoim, nigdy nie dowie się, że haiku jest najbardziej surowym (czytaj:trudnym) wierszem, jaki istnieje. Nie można się rozpisywać, a trzeba wlaściwym doborem słów ująć wszystko, co chodzi po głowie. To nie podrzędny, dowolny wierszyk, a klasyka. A jak klasyka, to reguły, czyli zasady. Jeśli ktoś chce to zniszczyć, niechaj próbuje tworzyć coś swojego, ale nie w dziale haiku. Nie ma tu miejsca na nieprzyzwoitości czy przyzwoitości. Opis przyrody to opis przyrody. Ten typ wypowiedzi był sprawdzany w szkole podstawowej. Uznałam, że Leila ma potencjał i tworząc we właściwych ramach, może, przy małej poprawce, należeć do najlepszych tutaj. Wśród piszących, tylko paru wie, że to dział haiku. Reszta w dział haiku wrzuca śmieci. Od paru lat ten schemat zachowań powtarza się. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Droga Doro Kallo

Po analizie Twojego portfolio rzeczywiście masz prawo pouczać wszystkich, co jest a co nie jest haiku.

Ale sugestia o przypodobaniu się jest żalosna i niegodna mędrca z haiku
Opublikowano

witajcie

widzę, że niechcący wywołałam burzę - mam nadzieję, że kryzys już zażegnany...
Dziękuję za wszystkie komentarze i sugestie...
Podoba mi się forma jaką jest haiku i chcę nadal nad nią pracować, więc proszę wybaczcie mi te pierwsze niedociągnięcia...
ściskam i fajkę pokoju przekazuję w ręce Wasze :)
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Hej, dziękuję za fajkę chcoiaż nniepotrzebna, bo nikogo żadnej niechęci ani wrogości nie czuję, ot taka tylko forumowa wymiana uprzejmości ;) myślę, że w Kalli też żadnych zlych emocji nie ma...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...