i tak decyduje cisza

[Grzegorz Łucki]

o wszystko można zabiegać i wcale się
nie zmęczyć tą gonitwą. posłuchać ciszy
w kształtach i odcieniach krzyku, wykrzesać
resztki przyzwoitości, powrócić do początku,
kiedy była jeszcze puenta. nacisnąć mocniej

długopis robiąc nieświadomie niemą kopię
uciekającej przewrotnej myśli, to tak na
potem i patrzeć w szeregi liter odbieranych
zmysłem jako szyfr właściwy. bez zbędnych

pytań wokół odpowiedzi na nie. próba
zawarcia ich w tekście przez ujęcie wszystkiego
w lot i słuchanie ludzi jak mówią, bo tylko
któryś zwraca się wprost. zakręcić ziemią

jednym ruchem a myśli o bycie nie poddawać
selekcji. wszystko to można skupić do ciszy
bez słowa, by jej nie niszczyć.

[zak stanisława]

niezle! i przerzutnie super,