Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Awangardowość tworzyć każe,
sztuki nowej nam ołtarze.
Jeśli w jej arkany spojrzysz,
wtem artyzmu przyszłość dojrzysz...
Niekończąca się nauka, wiesz kim jesteś
ty, czym sztuka. Dobrze wiesz czym są witraże,
twoich myśli, różnych zdarzeń.
Wiem czym karmić twoje zmysły,
jakie moje są zamysły.
Ty poznajesz i kochanie,
przed mym duchem w ciele stajesz.

Opublikowano

A ponadto literówka i błąd wersyfikacyjny:

"Niekończąca się nauka, wiesz kim jesteś,
ty, czym sztuka. Dobrze wiesz czym są witraże" -

- powinno być: "tyM, czym sztuka", a poza tym wyrazy rymujące się powinny być na końcach wersów - zgodnie z budową reszty wiersza, o tak:

Niekończąca się nauka,
wiesz kim jesteś, tym, czym sztuka.
Dobrze wiesz czym są witraże.

W drugiej linijce tutaj powinien być porzecinek po "wiesz", podobnie w trzeciej linijce -powinien być po "dobrze wiesz".
Bardzo niedbale to jest napisane. Pomijam już niedopracowania warsztatowe.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No to go popraw!
A co do interpunkcji, robisz bardzo dużo błędów "przecinkowych". To dlatego źle zrozumiałam sens jednego ze zdań w wierszu ("wiesz kim jesteś, / ty, czym sztuka."). Powinno być tak: "wiesz kim jesteś / ty, czym sztuka". Nie powinno być tu przecinka po "kim jesteś". Za to powinien być po "wiesz", bo to słowo pełni funkcję zdania składowego tutaj. Podobnie jak w kilku innych miejscach. To są ewidentne błędy, które zaciemniają sens całego wiersza.
Opublikowano

rymy, rymy... a gdzie treść. Lepiej niech forma nie dyktuje naszym myślom. Mnie też coś zgrzyta w tych wersach:
"Niekończąca się nauka, wiesz kim jesteś,
ty, czym sztuka. Dobrze wiesz czym są witraże,"

może przecinek zbedny i powinno być tak:

Niekończąca się nauka. Wiesz kim jesteś ty,
czym sztuka. Dobrze wiesz czym są witraże,

moja skromna rada: Proszę porzucić rymy i skupić się na przekazie. Pozdrawiam : )

Opublikowano

to ja Ci, pozwól że, zacytuję. Za Wikipedią:

"Awangarda (franc. avant garde - "straż przednia") - zespół tendencji i trendów w sztuce na początku XX wieku odrzucający dotychczasowe style, kreujący własny świat, nie naśladujacy rzeczywistości, szukający odrębnego języka wyrazu. Twórcy awangardy odrzucali dorobek kulturowy i poszukiwali nowych, oryginalnych rozwiązań ideowo-artystycznych. Zjawisko pojawiło się ok. 1910 roku i wiązało się z powstaniem nowych kierunków w sztuce"

Twój tekst natomiast siedzi w kulturze po same uszy. Wykorzystuje stary styl, naśladuje rzeczywistość i nie tworzy NICZEGO nowego. Zastosowane przez Ciebie połączenia wyrazów nie zaskakują i nie absorbują. Przebiega się przez to jak przez wyliczankę. Z tą różnicą, że wyliczanka zostaje w pamięci.
Nawet pomijając nieudolne nawiązanie do Awangardy, Twój tekst nie jest w stanie obronić sie treściowo. To, wybacz, bełkot.

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma nie raz przez chwilę, nie raz musi upłynąć jakiś okres: smakujemy czujemy czytamy widzimy marzymy myślimy, że jest jak landrynka słodka; niebanalna chwila zauroczenia, ale ktoś wypełnił jej wnętrze goryczą nie do strawienia i wtedy najprostszym sposobem na przerwanie tego procesu jest wyplucie jej i choć pozostaje posmak goryczy, a w głowie oszołomienie jesteśmy gotowi do popróbowania czegoś zupełnie nowego, a wnętrze nowej może przynieść zupełnie inne doznania i żeby je odkryć znowu trzeba ją posmakować.
    • @Berenika97 cóż ja mogę dodać do takiej laurki chyba tylko to że szczęśliwiec z niego. Kochająca żona to skarb i pewnie Cię nosi na rękach bo warto.
    • Życie to jazda po bezdrożu, Ja siedzę na tylnym siedzeniu. Życie to pola całe w zbożu, Ja pomagałem w jego sianiu.   Niczym Kowal wykułem swój los, Z taniego, szpetnego żelaza, Cały ten czas czekając na cios, Pojawiła się na nim skaza.   Tą skazą byłaś ty. Dziura w mojej tarczy. Byłem ci bezbronny, Teraz jestem wolny.   Wolny od wojen i trosk, Wolny od bólu ich wojsk, Wolny od trudu i bycia, Teraz jestem wolny od życia.
    • wszyscy jak liście co w światłach poranka unoszą się na chwilę by opaść bez echa w pamięć ziemi co nie zna imion wszyscy jak ptaki co głosem kres znaczą na niebie rozdartym skrzydłem wschodu lecz nikt nie pamięta ich śpiewu bo już inny śpiew przykrył poprzedni wszyscy jak rzeki co w snach kamieni szukają drogi do morza lecz giną w piasku zanim zdążą poczuć słony smak końca wszyscy zagubieni jak listy bez adresu targane wiatrem przez puste pola gdzie nikt nie czeka na słowa wszyscy jak podróżni spoglądający w okno pociągu w którym odjechały ich lata wypatrują tam peronu gdzie pusta ławka i zardzewiały zegar
    • Ostatnio, na pytanie „skąd we mnie tyle energii?”, odpowiedziałem, że biorę ją ze świata ludzko-fikcyjno-energetycznego. Od tamtej pory go szukam, lecz znajduję go raczej w kawie o zbyt późnych porach. Tekst, który napisałem, też może być dla niektórych fikcją, lecz dla mnie to trochę tego świata ludzkiego, pomieszanego z przerwą na wyczyszczenie mojego błędu związanego z czajnikiem, co tę kawę miał zrobić, lecz nalałem za dużo wody.   I te perony, co już nie są fikcją, chyba to jednak rozkazy ambicji, bo co mi z tego, że jestem w Gdańsku, tylko dlatego, że nie jestem wyższy. O, jednak rosnę — wszyscy są w szoku, imię nazwisko — urósł choć trochę. Trzy centymetry bez żadnych prochów, co zrobić dalej, otwarty notes.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...