Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ja, Fiona.

Lady_Supay
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Lady_Supay

Lady_Supay

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dostrajam się do zegara
koloidalna metamorfoza
w łóżku jest tak bezpiecznie
kiedy noc we krwi


jeszcze jestem dominująca
w polarnym związku
jak osioł w oku smoka

*
zainspirowany odbiciem rozwija się
uśmiech z bekhendu
w rozdwojonej jaźni
cierpliwie rozkwita

moja brzydota

M._Krzywak

M._Krzywak

Opublikowano
Opublikowano

Pierwsze wrażenie - ciekawe, drugie wrażenie - szukanie celu (w odniesieniu do bajki) i tak - jest to ryzykowne, ale zarazem śmiałe i odważne posunięcie. A "brzydota", hm - to już jest sprawa względna :)
Dobre.
Pozdrawiam.

teraa

teraa

Opublikowano
Opublikowano

"zainspirowany odbiciem rozwija się
uśmiech z bekhendu
w rozdwojonej jaźni
cierpliwie rozkwita

moja brzydota"

trudno zawsze wytłumaczyć coś takiego. bo taki jakby z wyraźnym konceptem, ale na zakończenie. bo nawet gdyby ktoś nie do końca skumał to ostatni wers wybije mu inne interpretacje z głowy. bez przestrzeni jak dla mnie, nachalny, ale na pewno skończony.

jeszcze

"dostrajam się do zegara
koloidalna metamorfoza "

przekombinowane a wtórne.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dekaos Dondi
      Bieg

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Gęste pnącza, coraz skuteczniej zniewalają bieg. Blokują już i tak trudną drogę. Na domiar złego kawałki ścian i wszelkich innych śmieci, jeszcze bardziej utrudniają parcie do przodu. A jest ono przemożne, bo też cel dla mnie istotny. Niestety. Ilość przeszkód powiększa nieustannie skale trudności.          Powstają wciąż nowe i bardziej upierdliwe. Blokują uparcie drogę. Jakby coś mnie chciało zniechęcić, wyrzucić poza nawias, gęsto zapisanej kartki, dając do zrozumienia, że jestem niepotrzebnym elementem w tej całej układance, w której nie wiem, co jest grane. Czy fałszuje orkiestra, czy wręcz przeciwnie – nie pasuję, do tonacji i rytmu świata, a cały mój wysiłek, pójdzie na marne.      Może na szczęście, nie dla całego, ale i tak, trudno mi przebrnąć przez ten, nieprzychylny tunel. Poza tym, nie mam pewności, czy warto, chociaż przeminą bezpowrotnie, jakiś bliżej nieodwracalne chwile.    Jednak  promień przywołujący, coraz słabiej, acz stanowczo, wyznacza drogę. Cel jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Czynniki utrudniające, przytłaczają ze wszystkich stron. Kolczaste druty jaźni, dławią i ranią niemiłosiernie.      Pomimo, że  wołanie już trudno słyszalne, odczuwam jakieś dziwnie rozpaczliwe przynaglenie. Mówi o tym, że za chwilę może być za późno. A wystarczy tak niewiele. To właściwe już tylko same echa, powtarzają wciąż to samo.   A jednak. Niemożliwe, może byś możliwym. Jeszcze trochę rozgarniania przeszkód i wchłonę sensowne wytłumaczenie. Może jeszcze nie wszystko stracone. Widzę przysłowiowe światełko w tunelu. Błyszczy daleko, lecz odległość, jakby krótsza. Mam w sobie więcej energii, spotęgowanej widocznością celu, lecz może to tylko, złudzenie.       Cholera. Światełko zaczyna zanikać. A przecież w jakiś niepojęty sposób, jestem prawie u celu podróży. Nawoływanie było przecież bardzo silne. Aż prawie bolało. Nie chcę popełniać błędów, ale czasami tak mam. Mylę cel. Może teraz, zmylił, mnie?    Jestem wewnątrz umysłu. Niestety. Przybyłem chyba za późno, bo raczej już po sprawie. Nie mogę nic na to poradzić. Czuję się jak ścierwo, wyciągnięte z zamrażarki, którym ktoś stuka, o kant przegapionej powinności.   Mogłem bardziej uwierzyć w przeszkody, by mieć większą pewność, że je pokonam, chociaż trochę wcześniej. Dupa ze mnie, a nie empatia! Może wystarczyło kilka słów zrozumienia. Przepraszam – wypowiadam w myślach – patrząc na nieruchomą ciszę.  
    • Konrad Koper
      Senna anegdota

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Widziałem ją w śnie? Była na ulicy? Znałem ją?   W innym śnie: Jawił się jej zarys na krętych schodach. Prowadzą one do krzywej wieży…    
    • Omagamoga
      Komunizm

      Przez Omagamoga · Opublikowano

      brzmi jak terroryzm zawsze będę zdania że najlepszy jest dobry król. polska już królem okrzyknęła postać znamienną  ale zapomnieli . a najlepiej będzie jak nam będzie Duch hetmanił
    • obywatel
      Zarzeczy wielością

      Przez obywatel · Opublikowano

      Wielość twierdzi o drugiej istnieniu nietaktownie, że dwutaktowna czyli taka nijako dwoista Druga o pierwszej takoż, trzecia urojonej szuka, sztuka lub sztuką w pigułce lub pigułkach doszukać wszech istnienia. Kompletna schizma bez cierpienia i dwoistości biegu zdarzeń jak dwubiegunówka czap polarnych Tylko orać wypługować wyplantować etc. Trybun wrzeszczy zgiń przepadnij a sam nie raczy się wpasować    
    • Wędrowiec.1984
      Echo znad samotnych pni

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      @KOBIETA @Manek Dziękuję. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...