Pan Kracy. List Pana Kracego do Pana Y

[GASPAR_VAN_DER_SAR]

Próbuję wbrew chronologii układać Twoje twarze, a jednak
nie udaje mi się odnaleźć choćby jednej prawdziwej
maski.

Nieprzyjemny krytyk, patrzący wilkiem pies. I ona ze swoim może kiedyś,
które w minionych chwilach uczyło się niecierpliwić. Pamiętam dedykowane Tobie
szczegóły tamtych dni, z którymi nadal mijam się w drzwiach.

Moją prawą dłonią trzymałeś nóż skierowany w serce,
podczas gdy druga czyniła dziękczynienie za leworęczność.
Słowem - kochałeś, udowadniając to na tysiąc i ćwierć sposobu.

W złotej polskiej depresji drzewa odrzucały języki,
a ja wciąż nie honorowałem Cię w niej, próbując zakończyć.
Skrytobójczo.

Próbując wyjść z siebie, opuszczasz mnie, zostawiając
ciepło. Żegnaj. Spotkamy się w przyszłych chwilach.

[Niewierny Tomasz]

Ciekawie jest, podoba mi się.
Choć to "może kiedyś" zapisałbym kursywą albo tak:

I ona ze swoim - może kiedyś -
które w minionych chwilach uczyło się niecierpliwić.

Bo "ze swoim" jest jeszcze dopowiedzeniem od opowiadającego, a "może kiedyś" już cytatem, więc myślnik chyba w niewłaściwym miejscu. O ile właściwie zrozumiałem sens tego sformułowania!
I to by było na tyle mojego biadolenia;)

Pozdrawiam

[GASPAR_VAN_DER_SAR]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, dobrze, bo faktycznie to zostało napisane kursywą, tylko tutaj zapomniałem tej kursywy uwzględnić. W WordPadzie mam pochylone ;).

Dzięki za uwagi, pozdrawiam.

PS. Czekam na jakieś sugestie związane z ostatnią zwrotką.