szaleństwo nocy letniej

[PAWEŁ ANDRZEJEWSKI]

W moim raju nad Wisłą
Przegadane bez końca
Noce z lustrem
Przy wina butelce
Świt przynosił obrazy
Z kolorowych witraży
W stronę, których wyciągam wciąż ręce
Ale tam tylko pustka
Tylko duszne powietrze
Chociaż wizja wcale nie znika
Roztańczona fontanna
Z głową dziecka lub karła
I gdzieś w tle przytłumiona muzyka

Przedwczorajsza gazeta
Razi w oczy okrutnie
Tłustą plamą po zimnej kolacji
Gdym przepijał do cienia
Co w człowieka się zmieniał
Z dnia początkiem i końcem wakacji

Bo w tym raju nad Wisłą
Tylko Bóg wierzył w przyszłość
Ale on patrzył w tę lepszą stronę
Choć go kiedyś prosiłem
By darował mi siłę
Lecz dostałem te noce szalone

[pathe]

ale konwencjonalizm.
lustro butelka wina, wczorajsza kolacja.
w sumie czy gdzieś jest wyryte, że poezja to poszukiwanie nowych ścieżek?
przedzieranie szlaku?
nie-więc możesz to śmiało kontynuować;)

pozdr

[PAWEŁ ANDRZEJEWSKI]

pathe dzięki za wizytę:)
wiem że brakuje tylko śladu szminki na lustrze ale tego wtedy tam nie było:) a tekst powstał ze sto lat temu i całkiem niedawno wydarłem go szufladzie z postanowieniem opublikuję go bez zmian. POZDRAWIAM:)