Lament

[MARIUSZ RAKOSKI]

Szemrze deszcz, spływa strumieniami
w cichym pędzie z góry do dołu.
Stoję na ulicy zupełnie sam,
wicher szumi, szepcze mi do uszu
pieśń weselną. Patrzę w górę,
szukam gwiazd srebrnych na niebie.

Na górze triumfalny pochód
szarych tęsknot pragnień. Patrzą
na mnie wzrokiem ciemnym, wzrokiem
otchłań nadziei i rumowisk
marzeń. Czarne skrzydła, nieba
wysłannicy, wznoszą upiora płacz.

Deszcz spływa po czarnych trumien
ideałów; delikatnie
łechcze ust pijanych pragnień.
Ssie nagą witalność... z warg
sączy trunek mieszkańców nocy,
wstrzykuje kwas trupi.

Stoję obnażony, odarty
z szat elan vital! Stoję
i czekam, czekam i stoję
na znak ciemny na niebie.

O Pani! Oddaje Tobie
duszę i ciało! Dni moje
już przeszły. Pani! twój jeździec,
kat chwil spełnienia, stoi w
czarnej szacie z kosą w ręce.

Pani! Świat już mi przyjemnym
fetorem cmentarnych mogił pachnie!
Czekam! Pani nie zwlekaj!
Moje ciało pragnie ekstazy
Spełnienia! Moja dusza pragnie
zła uwolnienia!