Zwierzenie

[Marcin Groemeer]

Nawet Cię nie znam, a serce Ci oddałem
Z nadzieją że przyjmiesz ten dar mej słabości
Ten szeptem płynący słów potok z ust Twoich
Zalał mą duszę kroplami szczerości
Słowo za słowem w cichym szumie morza
Dyskretnie jek woda upadając drążyło moje ciało
Czy dotknąłem Cię kiedykolwiek?
Tego nie pamiętam...
Wiem tylko że wciąż obejmuję Cię ramieniem mego serca
Jego siła potężna tuląc Cię
Z objęć wypuścić nie może.

Bursztynowy zapach fal morskich zimną nocą
Już zawsze będzie przypominał mi Ciebie
Każde westchnienie usypiającego palmy wiatru
Bez przerwy szeptać będzie Twoje imię
Akord muzyki pod Akropolu murami zasłyszany
Słowo miłość z Twoją tylko osoba łączyć będzie
I oliwy złocisty smak winem doprawiony
Wspominać będzie miodowy blask Twych włosów
W słońca promieniach przez wiatr kołysanych
Te gwiazdy, które oświetlały swym światłem
świętym, nasze wpatrzone w siebie źrenice
Nie pozwolą zapomnieć Twej brakującej obecności.

Tak wielkim szczęściem obdarzyłaś mnie samotnego
Jak harfiarz który z czcią trąca martwe struny
Oddając cząstkę samego siebie, życie w nie wlewa
Tak Ty poruszając moje serce z kamienia ciosane
Ożywiłaś je, swą miłość składając w ofierze.
Ożywiłaś je po to by dziś cierpienia smak poznało...

Wierząc w miłość
2006