Bilet cz.1

[Trolli]

Coral

Już nie płacz, pomyślała i naprawdę zatrzymała kolejna łzę pod powiekami. Natrętne myśli snuły się pod przykryciem rzęs, plecione starannie przez drobne pajączki wyobraźni. Wspomnienia… Minione, bolesne chwile, przepełnione goryczą i strachem. Wahania
i obawy. Kpiny tych, na których najbardziej jej zależało. I ciosy… Padające kolejno, automatycznie, w tych samych odstępach czasu. Tak samo bolesne, destrukcyjne. A później cięcia. Szybkie i gładkie, a czasem niezręczne, powolne, głębokie. Odbijający się echem trzask łamanego krzesła. Zamach, uderzenie, cichy, stłumiony jęk, gdy drewno uderza
o plecy, a ciało opada zdruzgotane na podłogę. Kopniaki obitym, kowbojskim butem.
W twarz, w brzuch… A jednak decyzja była podjęta szybko, desperacko, mimo wszystko. Mimo czasu na przemyślenie. Jeden ruch. Chropowaty, zimny uchwyt, otrzeźwiający
i hipnotyzująco bliski. Uniesienie, ruch ramienia, tak często łamanego i wykręcanego. Prawie niedostrzegalny skurcz palca. Huk. Cisza. Wolność. Łzy. Więzienie…

Adrien spojrzał na dziewczynę spod przymrożonych powiek. Nie mógł zaprzeczyć, była ładna. Nawet bardzo. Miała szczere, szaro-niebieskie oczy, a kąciki ust mimowolnie unosiły się do góry.
-Co się stało?- spytał z uśmiechem, kładąc głowę na splecionych dłoniach. Wargi dziewczyny zadrżały. Oczy ściemniały. Paznokcie wbiły w bladą skórę, aż pobielały kostki palców.
-Zawsze miałaś skłonności do samo zadręczania. Syndrom sztokholmski… Mimo wszystko jesteś tu.
Rozluźniła się. I wyprostowała.
-Jestem.-głos miała spokojny, lecz Adrien wiedział, że potrafiłby on tętnić emocją.
-Co on ci robił, że zasłużył na taki straszny los?- efekt słów był porażający, wzmocniony jego paskudnym uśmiechem. Fascynujące, pomyślał mimo wszystko. Napięła mięśnie szczęki.
-Robił wszystko.- odparła z trudem panując nad głosem. –Przychodził pijany i wychodził pijany. Bił, kiedy chciał i za co chciał. Czasem bez powodu, tak sobie, bo znalazłam się po jego ręką.
-Ale używał też czegoś innego…
-Jasne. Kija hokejowego, gitary, nogi od krzesła…
-Nie dziwie ci się. Potrafię sobie to wyobrazić.
-Nie… nie potrafisz.

Zerknął w dokumenty. Obcasem buta zgniótł niedopalonego papierosa. Lane spojrzał na niego pytająco.
-Masz jakieś wątpliwości?- spytał, przyglądając mu się uważnie. Miał jasne, błękitne oczy
i sztywną, brązową czuprynę. Wzrok Adriana przesunął się po jego sylwetce. Jest w tym samym wieku, pomyślał. Ale mniej rozumie.
-Może spieprzyć sprawę. –odparł, kopiąc niedbale chrzęszczący żwirek pod stopami.
-Nie damy jej szansy. – spojrzał pod stopy. –Jest najlepsza. Mistrzyni kamuflażu. Sprawna. Szybka. Silna. Wysportowana. Skończyła najlepszą budę, jaką można skończyć. Jej ojciec…
-Wiem.-machnął obojętnie ręką. –Ale nie wdziałeś jej dłoni. Ma tak powykrzywiane palce… Może je zginać na wszystkie strony. –westchnął.
-Ja i tak uważam, że nie będziemy żałować.

[Siela]

Krótkie, ale może byc wciągające. Dobre opisy
pozdro