Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

centki pantery której nie było
drapią mnie w futro naturalnie
sztuczne - jak ja

powtarzam się bez
błędnie myślę że dobrze jest
po prostując w ogólnieć
przeskakując głupawe trelinki
wtapiać się w zaropiały tłum

przystanek pachnie czekoladą
i spaniem
działa jak heroish firmy Bayer
na kaszel
zachorował świat

i ja - chcę być jak Audrey
chcę nazwać swojego kota

*

w natrętnym zaułku rdzawa pantera
cynicznie wciąż szczerzy plugawe kły

Opublikowano

w ogólnieć jest zdecydowanie celowe
gdybym chciała napisać uogólnieć to bym tak napisała
a ze banały to się już przyzwyczaiłam jakoś to wytrzymam albo się potne albo rzuce z mostu
albo po prostu będe miala to wszytsko w dupie, tak, chyba tak;)) taki suczny żart
albo dam się zjeść panterze jak przyjedzie ale może miec niestrawnosci
pzdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


niemożliwe - taki rozmiar?
:P
pzdr. b
ps. nie umiesz przyjąć żadnych uwag? to po co się pchasz tu z wierszami? są poradnie dla trudnej młodzieży ;)

ignorancją można zapracować na szacunek. widzi że komuś się nie podoba i nie musi tego słuchać. zrozumie z własnych spostrzeżeń na które wpływa czyjaś zła ocena
Opublikowano

o kuffa. rzeczywiscie chyba coś takiego było. mozesz mi przypomnieć gdzie, lub chociaż wątek bo bym poczytał sobie.

byłem (i chyba jestem dalej) niepoczytalny.
masakra: chyba sam sobie pójde po paszport polsatu.

źle oceniasz Romanie. ja nie bronie wiersza bo jest niespecjalny. ja bronie arogancji. uwielbiam ją

Opublikowano

A mi się podoba. Szczególnie początek:

"drapią mnie w futro naturalnie
sztuczne - jak ja" - na zasadzie przeciwieńtw. Ładne to :)

Ale nie rozumiem wersu z kotem..:
" ja - chcę być jak Audrey
chcę nazwać swojego kota "

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni.   Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią.   Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika.   Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.
    • Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło.  
    • @andrew  tak to prawda. Wielu. I każdemu z nas to się uda. Piękny poetycki
    • @Marek.zak1 Poziam tak. Mogó? Powiem tak. Mogę? Równouprawnienie, równouprawnienie! Krzyczą wszyscy. No i ok- nie mam nic przeciwko. Ale to równouprawnienie często kończy się np gdy trzeba wtargać meble- na czwarte piętro ( bez windy)
    • Tak, to jest wiersz. Udało się zatopić w poezji ;)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jacku, dlaczego psujesz odbiór białego wiersza?      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...