"memento mori"

[Agnieszka_Gruszko]

Gdyby były starymi drzewami
Nie prętami traw żelaznych
W łany poukładanych ludzką dłonią
Gdyby nie były proste, najprostsze
Ze wszystkich słów zasłyszanych
„Memento mori”,a ja wciąż kochać umiem

Rozjaśnione już tylko bielmem
Oczy przejrzystsze niż kiedyś były
W kącikach zbierają łez bezcenną rosę
Żeby nie uciec zanim mgła opadnie
Żeby nie zdeptać przyszłości po drodze
Jedynej, na jaką stać mnie jeszcze prawie

Gdybyś był przy mnie byłabym strumieniem
Stałabym się wstęga tęczy w nieboskłonie
Płynęłabym między czasem a przestrzenią
Chwytając rzadkie chwile wspólnych wspomnień
I dłonie miałabym znów białe, czyste
Dla ciebie światem nieskażone

Nauczyłabym się znowu mówić ciepłym głosem
Szeptać słowa piękne ust nie raniąc trwogą
Wstałabym, sumienie z klatki wypuszczając
I pobiegła cię witać, gdy powrócić zechcesz
Krzyczałabym do ciebie prawie ulatując
„Memento mori”, a ja wciąż kochać umiem

[Aneta Paradysz]

Piorunujące wrażenie wywarł na mnie Twój wiersz. Widzę, jak na zwolnionym, starym filmie, klatka po klatce przesuwające się obrazy, a raczej wizje jak u W. Blake’a, czy choćby Z. Beksińskiego – niesamowita kumulacja emocji.

..i nietypowa dla Ciebie forma zapisu – czyżby jakieś zmiany?


Pozdrawiam serdecznie
Aneta

[Kai_Fist]

można rzecz, że piękny ten wiersz,
...głęboko wyraża uczucia pl,

może tylko ostatnia strofa troszkę niedociągnięta :)

ale mimo wszytko,
jak dla mnie, wiersz na plus

Pozdrawiam,
Kai Fist