Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zapatrywać się każdego dnia, w kierunku, skąd dmucha wiatr
i zobaczyć ostatnią z błyskawic operującą skórę - tyle pomruków
wczoraj. Nad rzeką stara ławka przez ciebie podrapana, a teraz
poszukuję jutra. Pośród wszystkich zdeptanych płócien,

za sztalugą, przypomina mi się pierwszy odcisk linii papilarnych.
- Wyjdę za ciebie, jak namalujesz wielkie dzieło, więc
uwieczniłem nas, urywanym olejem w otoczeniu ptactwa.

Prostowanie morza powraca
z coraz większą intensywnością.

Pozwól raz jeszcze skadrować ciało, zabliźnić dystans
wspólnym oddechem. Jak ostatni okruch ciasta, pozostać

gdzieś tam. Pusty talerz.

Opublikowano

Pozwól raz jeszcze skadrować ciało, zabliźnić dystans
wspólnym oddechem. Jak ostatni okruch ciasta, pozostać

gdzieś tam. Pusty talerz.

ten frg zapiera dech- piękne Espenso

czemu tutaj tak pusto?

Opublikowano

Bardzo , bardzo...
Nawet bez odwoływania do obrazu urzeka.
Jedynie razi mnie trochę pierwsze słowo. Domyślam się, że to od zapatrzenia, ale jakoś mi tu koślawo brzmi i z zaopatrywaniem kojarzy, imho ;)

Pośród wszystkich zdeptanych płócien,
za sztalugą, przypomina mi się pierwszy odcisk linii papilarnych
co mi z kolei przypomina moje dzieciństwo (z mama malarką)

Pozwól raz jeszcze skadrować ciało, zabliźnić dystans
wspólnym oddechem. Jak ostatni okruch ciasta, pozostać
gdzieś tam. Pusty talerz
rzeczywiście-niam ;)

Opublikowano

Espeno, wywal to pierwsze słowo - zapatrywać, bo jak przeczytałem
pierwszy wers twojego wiersza to chciałem wyjść, ale dalej jest lepiej, tylko
ciąć trzeba, trzeba - to najlepsze narzędzie w poezji;)

Opublikowano

Calkiem niezle. Z tego, co kojarze - chyba podwyzszylas poprzeczke. Tylko te nowomodne do obrzydzenia linie papilarne oslabiaja efekt. Taka igla w zupie. Do reszty szczegolnie sie nie czepiam. Pozdr. // 51

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i u mnie :). fajnie, że wpadłeś. długo Cię nie było, faktycznie
masz rację, staram się nie opadać, a jeśli już to później podskakiwać
wyżej. linie papilarne - jakoś tak ;)

serdeczności Espena Sway :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @tetu Jest w tym wierszu pewna przejrzystość emocjonalna przy jednoczesnej tajemnicy – wiem, co czujesz, ale nie wiem wszystkiego o tej historii. I to dobrze. Piękny wiersz powinien mieć takie przestrzenie.
    • @Simon Tracy Dziękuję za tak osobiste wyznanie. To, co piszesz o życiu "tam", a nie "tu", wybrzmiewa w każdym wersie Twojego poematu – czuć tę niemożność zadomowienia się w teraźniejszości. Świadomie lokujesz swoją wrażliwość w tradycji Schulza (i Grabińskiego) – dla którego jedyną prawdziwą ojczyzną była literatura i wyobraźnia. Twój poemat rzeczywiście jest krzykiem samotności, ale też – paradoksalnie – dowodem na to, że to "tam" istnieje i można je uobecnić słowem. Że da się zbudować most między dwoma rzeczywistościami, choćby był kruchy.  
    • @infelia Stworzyłeś kino w słowach. Tekst pełen życia, ciepła i autentyczności. To prawdziwa uczta dla zmysłów: czuć w nim zapach wędzonego mięsa, świeży chleb z pieca. Słychać krzyki, chichotanie, wycie psa, łomot do drzwi. Super! 
    • @Berenika97 Bardzo dziękuję za tak wyczerpującą ocenę i przeczytanie całości tak długiego utworu. Schulz i Grabiński to moi polscy ukochani pisarze."Sanatorium pod Klepsydrą" uważam za najwybitniejsze polskie dzieło w historii. Z Grabińskiego często przemycam życie tła. Ożywianie przedmiotów. Pamięć materii, która czuje, myśli i pamięta. Dodatkowo uwielbiam jego tom opowiadań o kolei "Demon Ruchu". Gdzie grozą,oniryzm,samotność i wykluczenie zderzają się z ostrą i bezduszną doczesnością. Gdzie ucieczka i ruch są jedyną szansą na ocalenie a zarazem są przekleństwem dla tych którzy nie mogą zaznać szczęścia i spokoju w tym świecie. Ja żyję "tam" nie "tu", dlatego też naturalne jest dla mnie posługiwanie się i językiem i wczucie się w tło dziejów. Ten poemat jest tęsknotą i wyrazem krzyku samotności bo "tu" nie ma już dla mnie miejsca ani nadziei.
    • @Alicja_Wysocka No tak, dzięki za odwiedziny. @tie-break Dzięki za tak obszerny komentarz, jest dokładnie tak jak to opisałeś.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...