Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

A gdyby tak usiąść, dotykać
powoli spijając z siebie -
spójrz, jak zbliża się jesień
niebo zamienia się w pustynie

teraz nie musimy się spieszyć
wystarczy, że z pierwszym łykiem
krople rozprysną się na wargach -
tak miłość nabiera szlachetności

i ty tak świeżo urocza i delikatna
masz palce jak Arachne, popatrz -
pająki obtaczają całunem ciała
źli dzisiaj zamknęli się w mieście

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A gdyby tak usiąść, dotykać,
powoli spijając z siebie -
spójrz, jak zbliża się jesień,
niebo się zmienia w pustynię.

Teraz nie musimy się spieszyć.
Krople z kolejnym łykiem
na wargach rozprysna, tak
miłość szlachetności nabiera

i ty, tak świeżo urocza i delikatna.
Masz palce Arachne. Popatrz -
pająki obtaczają całunem ciała.
Źli dzisiaj zamknęli się w mieście.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Już skubnąłem (dzięki dla D.) - myśle jeszcze, ale dzisiaj już 8 razy go zmieniałem. Na razie starczy :)
Pozdrawiam.

Egzegeto - mało nie mało, ale będzie...

Joasiu - spokoroko - z hard przechodze na soft ;)
Opublikowano

Panie Michale,
a wie Pan, wracam do tego erotyku
i tak sobie myślę o tym niebie

"niebo zamienia się w pustynie"

przecież ono cały czas pustynią
i jakoś nie pasuje mi ta pustynia,

a może by:

niebo coraz większą otchłanią
lub
niebo łączy się z bezkresem

wiem, banały, ale może...?

przepraszam za próbę ingerencji
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hm, tutaj chodzi zarówno o koloryt, jak i bezkres - ale może zamiast "zamienia się" coś lepszego by dac, tylko co ?
Niech pan śmiało ingeruje, po to jest warsztat :) Szczególnie, jak uwagi mają sens, sa tym bardziej wartościowe...
Pozdrawiam.
Opublikowano

Ogólnie wiersz mi się bardzo spodobał i to nawet bardzo, bardzo :-) choć mam takie dwa ale, po pierwsze to wspomniany już niebo zamieniające się w pustynie, jeśli już wcześniej jest mowa o jesieni to może i to niebo powinno pociemnieć, poszarzeć myślę, że można by tu zrobić takie małe nawiazanie do jesieni podkreślając jeśli dobrze interpretuje upływ czasu. Natomiast jeśli chodzi o drugie ale to już jest naprawdę maluteńkie :-) chodzi mianowicie o pointę, zastanawiam się czy nie jest za lekka, moim zdaniem tak łagodnie kończy wiersz, że nawet można się nie zorientować, że to koniec, chyba, że taki był zamysł, jeśli tak to chylę czoła. Takie to mam drobne wątpliwości po parokrotnym przeczytaniu tego wiersza.
Pozdrawiam i niecierpliwie czekam na ostateczna wersję.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • I bi bi.                          Maska, jak sam.    
    • Ot; stary raper, trep ary, rat sto.    
    • On;       - baby brak(?) - skarby bab... no.  
    • Aby łamy, karoseria i resorak mały - ba.    
    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...