Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiertła nienawiści w okna twoje wbijam
płaczę w poduszkę odwadniam się
w stopie sprzeczności
w zaskakująco dumnym pulsie
znajduję ujście krwawię
rano na schodach przewracam się
z boku na bok a sen nie kończy się
łzy nie zamarzają do czasu
ty zjawiasz się w nocy
trzymam cię i czuję
robactwo przeciska się

Opublikowano

ciekawy obraz, jestem zdecydowanie na tak. lubie takie zabawy metafora i niedoslownosc.. jedyne co mi tak delikatnie zgrzyta to ostatni wers "robactwo przeciska się", moze lepiej byloby "robactwo się przeciska"?

czolem
dytko

Opublikowano

ja to zmiksowałam (pozwoliłam sobie bezczelnie;))) usunęłam niepotrzebny rym (pulsie-ujście) i ogólnie trochę z formą mi tam nie pasuję, wyrzuciłam też nienawiśc- brzmiała banalnie, i "płaczę" ,dużo ciekawsze wydaję mi się samo "odwadniam się w poduszkę"...no ale zobacz sam/a :

wiertła wrogości
wbijam w twoje okna
odwadniam się w poduszkę
znajduję ujście
w stopie sprzeczności

przewracam się na schodach
rano z boku na bok
a sen się nie kończy
czas nie zamrozi łez

ty zjawiasz się w nocy
trzymam cię i czuję
jak się przeciska
robactwo

pozdrawiam

Opublikowano

mam wrażenie, że Twojemu wierszowi przydałoby się jakieś cięcie :) - nożyczki, żeby conieco wyciąć (np. te cięgłe się); całość wydaje mi się przegadana, do tego przeszkadza nienawiść, płacz itp.

całość mi się nie podoba, a wariacja ot i anki jest o wiele lepsza od orginału - rozjaśnia treść i nadaje kształt tekstowi

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

"ciągłe się" ma wielkie znaczenie dla rytmu
wrogość to jednak co innego niż nienawiść
banalności się nie boję kiedy mówię o uczuciach
no i panie adamie sosna dlaczego się nie podoba, proszę o szerszy koment
pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • co to jest człowiecze dno czy to chwila słabości która dopadła gdy przestał się bać   a może jest to smutek który boi się prawdy która  stała  się  jego ciężarem   czy może człowiecze dno to naruszenie zasad to ciężki grzech bez nadziei
    • @Amber Forma tego wiersza jest świetna- te słowa bez odstępów, bez oddechu, jakbyś naprawdę "wchłaniała" cudzą traumę bez żadnego bufora, bez przerwy na własny oddech. To nie jest obserwacja z bezpiecznej odległości - to dosłowne wtopienie się w cudzy ból. Wykrzykniki to już nie język - to czysty krzyk na papierze. Bardzo mi się podoba! 
    • ,,Biedak zawołał  i Pan go wysłuchał,, Ps.34    grzech jak słodycze  łakomy kąsek  potrafi wpędzić w biedę    złudna radość i zadowolenie  a potem ...    patrząc w lustro  nie poznajemy siebie  odwracamy głowę  rumieńce to jeszcze  nie rachunek sumienia  trzeba porozmawiać z sobą  Bóg pomoże  wskaże właściwą drogę    można się  wygadać wypłakać  On i ciszę usłyszy    Jezu ufam Tobie    10.2025 andrew  Niedziela, dzień Pański   
    • @Annna2 dlatego kombinowanie z koalicjami uważam za oszukiwanie wyborców  @Konrad Koper ja zawsze z rymem bo tak wolę i lubię 
    • @Annna2 Pięknie, że zaczynasz gwarą - i to jest akt miłości. Te słowa: "Grózka i Matulka", "kokoszami, jojkami", "połobsodzanó szczepami" - brzmią jak zaklęcie przywołujące świat, który odchodzi. Myślę, że te słowa nie mają dokładnych odpowiedników. "Grózka" to nie tylko "babcia" - to cały sposób bycia, mówienia, życia. Potem następuje przełom - z gwary przechodzisz do języka literackiego, jakby pokazując tę przepaść między światem Grózki a tym, co teraz. "Fukus pełen jodu", "czarno-biały album jak skrzynka" - nagle jesteś w innym czasie, w innej rzeczywistości. Te pytania w środku rozrywają: "Ile kosztuje odwaga. Czy aby żyć to trzeba umierać?" - bo wyjazd, zmiana, nowoczesność ("nowó szyrokó szosijó") zawsze coś zabija. Ten stary świat, tę gwarę, te smaki, których "trudno pochować". "W tłoku niemożliwy do napisania poemat" - ale ty go piszesz. Nawet jeśli połowa słów wymaga tłumaczenia, nawet jeśli świat Grózki już nie wraca. "Wiara, bo już niczego nie da się zmienić" - to gorzkie zakończenie. Pozostaje tylko wiara i próba ocalenia w słowach tego, co już przepadło. Cudny! Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...