"Wirtualny dotyk."

[Eilistrae]

Ulepiliśmy ślizgawki, zwrócone w swoje strony.
Materiałem były
wspólne pasje,
zrozumienie,
nadzieje,
impuls
i wiara.

My postanowiliśmy,
Bóg zatwierdził.

Zniecierpliwieni i wpatrzeni w siebie
usiedliśmy na samej górze swoich
gotowych do odjazdu,
fantazyjnych dróg.
Odepchnęłam się od mojej...
pierwsza (?)

Chcieliśmy wpaść w swoje ramiona,
ciała i dusze.
Razem...

Pędziliśmy na oślep.
Na skrzydłach niewinnych złudzeń.
Mieliśmy oczy, a nie widzieliśmy nic.
Tylko swoje wymalowane wnętrza.

Ałć!

Stuknięcie o niewidzialną ścianę
(odległość),
bolało.
Przylgnęliśmy do niej,
Wpatrując w siebie.


Wróciliśmy na ziemie.
Wirtualny kontakt
nadal udostępniał nam widok swoich myśli.
Muskamy je delikatnie...

Czy aby nie za mocno ściskamy swoje umysły?
A serca? Choć wyrywają się, nie wiemy jak o nie dbać.

Przezroczysta szyba.
Ciągle tkwi.


I tylko BÓG potrafi ją rozbić,
pozwalając nam BYĆ RAZEM.

Lub...

W odpowiednim momencie przeistoczy ją w kamienny mur.
Gdzie myśli nie znajdą już siebie...
Słowa zawisnął w powietrzu, i rozpłynął się w zapomnienie.

[Klaus Kalarus]

całkiem całkiem. Pomysłowe. Tylko ostatni wers jest moim zdaniem, niepotrzebny. Ta puenta w nim zawarta powinna wyniknąć z całości utworu.