Podziękowanie

[MartaR]

wyproszona z soczystej garści beznadziei
śmiałam się kiedy położyłeś ciszę na moim ramieniu
szliśmy tak inwalidzi bezwzględności życia
nieświadomie krusząc mrok

stygły latarnie rozwiązując nam palce
opary sierpnia zwijały ciepłe twarze
czoła klękały przed naiwną struną

rozszeptywane źrenice dymiących miast
światów obrazów porcelanowych lalek
co umierały na półkach licząc
ile deszczowych kropel zmyje dym
upuszczając na podłogę
wymięte przez noc pocztówki

nucił kalejdoskop liści o śnie
w pochmurnej pajęczynie dotyków
cienie siadały na ławce rozlewając cię w kałuże
wtedy okna puchły od spojrzeń

chciałeś by gitara nie milkła
dziergała opowieść o głupocie młodości
co najpiękniej wybrzmiewa
gdy otwierasz oczy