w pogoni za jednorożcem- zbliżenie

[Kinga Modest]

poprzez nienamacalną odległość oceanów
dożeglowałeś do mojej przystani
spojrzałeś na redy rozpruwane
wspomnieniem nawałnicy

wyszeptałeś siebie
swój wstyd
jednego rogu
swoje pragnienie wiedzy
że port jest
jak był
otwarty
swoje podanie o miłość
rozpatrzone pozytywnie
przed sformułowaniem

poprzez nienamacalną odległość oceanów
łączymy się w kantyku porozumienia
anioł którego unikałeś szedł za tobą
znów słyszysz szelest jego skrzydeł
jak fali pomruk rozdzieranej o burty
jak wiatru szum
i żagli jego pełnych wzdęte połacie

za kwintylion skurczów
dasz pogładzić
wygładzony marzeniem grzbiet

[Jego Alter Ego]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to takie moje zmianki małe.ogólnie powiem że choć małe momenty mi nie leżą to klimat ma piękny,przysięgam że poczułam ten morski chłód i wiatr i to uczucie niepokoju gdy się patrzy za wzburzone fale..a gdy jeszcze do tego dochodzi miłość...piękny obraz,dawno tak nie czułam wiersza,dzięki:) choć nie w moim stylu ale dużo ma w sobie.No i piękne zakończenie
pozdrawiam/martyna

[Kinga Modest]

to co sugerujesz odrzucić- teraz widzę- nie miało większego znaczenie dla wiersza
teraz wygląda znacznie lepiej
czy czytałaś pierwszy "Pogoń za jednorożcem"?
pozdrawiam

[Jego Alter Ego]

czytałam,ale widzisz,nie moj gust,za patetycznie.Ten tez w podobnym tonie,ale oddałaś klimat niesamowicie:)

[egzegeta]

podoba mi się, nawet bardzo
czuję klimat tej przystani

tylko zmieniłbym "pogładzić" na - "pogłaskać"
bo pogładzić wygładzony...?
pozdrawiam