Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
Krokusy

Jasne krokusy na biało zielonych łąkach,
Dłonie wasze jeszcze przyprószone świetliście,
Oczy przymknięte przejrzystą powieką,
Czekacie na słoneczny promyk dnia,
By odsłonił zapomniane sny ukryte marzenia.
Lecz dłonie delikatne, nietrwałe,
Nie udźwignęły ciężaru istnienia,
I odebrano światu czyste krokusy,
Zbyt wcześnie ścięte srebrzystym ostrzem.
I krew czerwona odpłynęła z dłoni,
Nie przywróci już dzień życia,
Nie przywrócą krople rosy blasku,
Tylko na marmurze zatańczą łzy,
W miejscu gdzie pod ziemią,
Spoczęły jasne krokusy duszy.
Opublikowano

Przez Ciebie Assiro, idę już spać!
Nie chcę już czytać innego wiersza dziś.
Niech będzie to utwór, który przyśni mi się w nocy.
Jak najbardziej mój klimat.
Jestem zauroczony.

Pozdrawiam.

P.S. Mój wiersz"Oni" mi się kojarzy, ciekaw jestem co było inspiracją do Twych słów. (A poza tym Twój jest lepszy)

Opublikowano

Przeczytałam wiersz i zrobiło mi się smutno, przeczytałam Twój komentarz i się popłakałam... Ta inspiracja do wiersza na pewno nie jest banalna.
Wiersz jest śliczny, Twoje opisy naprawdę przenoszą nas w tamto miejsce a porównanie z krokusami nadaje mu niesamowity klimat.
Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Opublikowano

Prawda, wiersz bardzo prywatny, ale przecież w takich jest najwięcej uczuć, i takie są najpiękniejsze.
Assire, Twój komentarz (odnośnie inspiracji ) rzucił nowe światło na tematykę utworu.
Przez to stał się on dla mnie jeszcze bardziej ważniejszy.
Posiada wiele wymiarów.

Pozdrawiam.

Opublikowano
CYTAT (Assire var Anahid @ Jun 28 2003, 03:26 PM)
CYTAT (Paulina Karpiuk @ Jun 28 2003, 09:19 AM)
Bardzo prywatny i chyba nie powinien tutaj się znaleść...

wszystkie wiersze niosą ze sobą cząstke nas...

nie tu więc gdzie ?

Jeśli to o dziewczynie która umarła w twoich ramionach to zachowaj to wspomnienie w sercu a nie publicznie je manifestuj. Możliwe że inaczej odczuwamy takie sytuacje, ja milczę a ty krzyczysz...
W każdym bądź razie szanuje twoje uczucia i wiersz.
Opublikowano

naprawdę świetne i bardzo osobiste - wyjaśnienia są raczej zbędne...

3 wersy szczególnie utkwiły mi w pamięci:

"...
Nie przywróci już dzień życia,
Nie przywrócą krople rosy blasku,
Tylko na marmurze zatańczą łzy,
..."
pozdrawiam
Piotr Mogri

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      wyczuwam twardość   Od pierwszej linijki wiadomo, że to Twój wiersz. 
    • Tego nie słychać kiedy serce pęka. Zimne ukłucie, jakby w środku coś się zerwało. Nie widać nic, lecz oczy ciemnieją. Ciężki oddech. Głos słabnie. Czas i powietrze staje. Co ty robisz. Noc. I tylko cień zaczyna mówić w twoim imieniu. Jak mogłeś! Bracie. No jak? A ty, dlaczego mu na to pozwalasz - Dlaczego?
    • Sąsiedzkie smaki tianguis między blokami rodzinny piknik grają w Dobble ona wierci ognistym ciałem madrytczykom za trzy lata umrze jej matka na pogrzebie wpatrzę się w jej przyschniętą twarz resztkami melona na Kijowskiej ulicy czy mam współczuć wiedząc jak żyła ojciec trząsł się kładąc wieniec na kratę jest mi przykro że cierpisz powiem tak każdemu szpikulcowi bo to broń przeciwko sobie a ksiądz niech się lepiej już zamknie nie ma ładnych pogrzebów.
    • oglądam nieśmiałe  dawne marzenia  które nie ujrzały światła dziennego    gdyby… tak czasami myślę    jaka byś była  w bliskim spotkaniu    tam wtedy  czarowałaś  byłaś niezachodzącym  słońcem  a ja  ja chmurami na niebie    bawiłaś się  moim cieniem    6.2025 andrew 
    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, leży sobie w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...