Krasnoludki

[_Marienka_]

Działo się to, gdy byłam małą dziewczynką.

Czasem zajmował się mną mój starszy brat.

Pewnego razu przywołał mnie brat i zaprowadził do sadu, który był częściowo zdziczały i wydawał mi się wówczas ogromny i tajemniczy.

Pod śliwami, a właściwie w miejscu zarośniętym tylko trawą i niepozornymi, wieloletnimi kwiatkami, przygotował niespodziankę.

Ujrzałam tam maleńką ,zbudowaną z kilku domków, osadę krasnoludków.

Domki posiadały drzwi wejściowe i maleńkie okienka, daszki i kominy.

Oczywiście pomalowane były na czerwono, w sam raz dla krasnoludków.

Ten widok wprawił mnie w zachwyt.

Tylko jednego brakowało mi w tym maleńkim królestwie.
- A gdzie są krasnoludki ? - spytałam z zaciekawieniem brata.
- Właśnie wiedziałem, że mnie o to zapytasz - powiedział brat - krasnoludki chowają się przed ludźmi, i nie chcą się pokazywać, bo są maleńkie, i boją się ludzi, ale jak tylko zostawimy je w spokoju i pójdziemy sobie, to zaraz będą tu sobie gospodarzyć.

Słuchałam z niedowierzaniem i zapartym tchem tej opowieści.

ciąg dalszy :

Krasnoludki są na świecie.
(komentarz)
Pośpieszam na ratunek krasnoludkom, choć nie mieszkam na wsi, tylko w mieście, w którym ciągle coś się zmienia.

Co do telewizora, to jestem wyrozumiała, bo ma taki zakres kanałów, że jak się człowiekowi coś nie podoba, to może przełączyć telewizor na jakiś zagraniczny program, choćby pilotem i jeszcze gazetę sobie poczytać (tolerancyjnie).
Jeśli wolno, to w kapuście to ja tylko larwy bielinka kapustnika widziałam.

Słowo, "jakżem" sierotka...
A, żeby bociana spotkać, to trzeba na łąki się wybrać.

Najlepiej na podmokłe. I nie noszą w dziobach dzieci, tylko zielone żaby, jak je złapią.

Co do krasnoludków jednak, jak świat światem, chadzały w czerwonych czapeczkach i czerwonych kubraczkach, i spiczastych, czerwonych bucikach.

Jak byłam dzieckiem, to mieszkały w sadzie koło domu.
Nigdy nie słyszałam, żeby siusiały do mleka, a i w ogródku kwiecie ładnie kwitło.
Były zręczne i chętne do pracy, tylko trudno było je przy tym podejrzeć, bo ludzi unikały instyktownie.
Maciąga możecie przekonać, że krasnoludków nie ma.

Mnie nie przekonacie...

p.s.

Czerwony Kubraczek
wiedzieć o tym musiał:
nie jestem sierotką...
mam przecież tatusia.

Edytowane 16 Lutego 2018 przez Mari_anna_ (wyświetl historię edycji)

[divna malarka]

hmm, ale chyba nie wkleiłaś całego tekstu?

pozdr, malarka

[_Marienka_]

Divna Malarko dziękuję Ci za komentarz.Przybyłam tu spod skrzydeł "formy mniejszej ale pojemniejszej".Napisałam cykl tych krótkich opowiadań,a w tej części,to jednak wszystko,ponieważ sad był tuż za domem i nawet nie musiałam się bać.Tytuł najchętniej zmieniłabym na "Mój starszy brat" ,ale...mniejsza o to.w odwiedzinach już -poniekąd -bylam.Pozdrawiam.

[adam sangreal]

Wybacz, ale się przeraziłem. Przecież to jest tak proste i dziecinne, że aż głowa boli.
Może należało cały cykl wkleić? Chociaż jeśli jest taki jak to, nie wiem czy warto.
No chyba, że to opowiadania dla dzieci.
Pozdrawiam ;)

[_Marienka_]

Zgadzam się z krytyką.Na to są krasnoludki...pokaż na paluszkach,ile masz lat...

[divna malarka]

wiesz, mi właściwie nie chodziło o "rozmiar" Twojego tekstu, tylko o to, że on, wybacz, jest o niczym i czekałam na jakieś rozwinięcie...
pozdrawiam, malarka

[_Marienka_]

Pogodne historyjki też się zdarzają,nie tylko same problemy społeczne.Źle skończyłoby się,gdyby nie było w moim życiu takich tajemniczych chwil.Mój starszy brat był dobry,w tych historyjkach zbrodni nie będzie.To o czym pisać...prawda?

[divna malarka]

Jak dla mnie między "tekst nie traktuje o problemach społecznych" a "tekst jest O NICZYM" jest ogromna różnica. Mogłabym się jeszcze dalej bulwersować, ale mi się nie chce. Ty i tak wiesz lepiej, prawda?

[Brygida Konia]

Marianno Katarzyno, samo mi się to pytanie nasuwa po lekturze tekstu: O CZYM TO JEST? Może sama wyjaśnisz? tak by było najlepiej.
bo to nie jest o kochającym sie rodzeństwie, nie jest o krasnoludkach, nie jest o zdziczałym sadzie, nie jest o rodzinnych baśniach, legendach i opowiastkach, ani o dziecięcej wyobraźni, ani nawet o tych kolorowych domkach, Marianno, Malarka wie co pisze, to jest O NICZYM! Zaczęłaś coś być może fajnego, bo mogła być z tego sympatyczna bajka dla dzieciaków, ale jej NIE MA! Skończyłaś tam, gdzie tak naprawdę coś się powinno zacząć, jejku, cokolwiek... aż trudno mi pisać o takim fragmenciku... i na dodatek jesteś oporna na sugestie, szkoda.

a to, że być może Twój brat rzeczywiście opowiedział Ci kiedyś coś takiego (tudzież nawet pokazał te domki...), to to nie ma absolutnie nic wspólnego z literaturą. Literatura to tworzenie, a nie odtwarzanie, to wyobraźnia, nie tylko obserwacja. nie mogę dać Ci nawet żadnej rady, bo nie wiem, o co Ci chodzi... na poprzednią krytykę zareagowałaś bardzo opornie i defensywnie...
cóż, pozdrawiam

[_Marienka_]

Starszy brat dla siostry młodszej o conajmniej dziesięć lat jest autorytetem a więc wierzyć,czy nie wierzyć w te krasnoludki...takie rozterki,których nawet nie zauważacie,a dzieci je mają i muszą uporać się z wątpliwościami między bajką a prawdą.Takie historyjki najlepsze są właśnie,jakgdyby nie skończone.Krasnoludki odżyły po latach w "formie mniejszej ale pojemnejszej":

Jakoś tak po czasie krótkim
zjawiły się krasnoludki,
narobiły rozgardiaszu
na łące opodal lasu.

...i tak dalej pleć się bajko przez życie.

[Brygida Konia]

"rozterki,których nawet nie zauważacie"

Moja droga, nie zauważamy ich, bo ICH TAM NIE MA! może są w Twojej głowie, są w głowach dzieci, ale w tym tekście ICH NIE MA!

i tyle, nie będę się powtarzać. to i tak bezcelowe.

to wszystko co piszesz w odpowiedziach na nasze komentarze powinno być w tekście, a tego... cóż, no... NIE MA!

[_Marienka_]

Wszyscy wiedzą, że tego nie da się wytłumaczyć. Jest jak jest, po prostu.