Zagubiona M.

[Patryk Belka]

Pobladły jęk rozlał się po tynku
Zbierasz pozostałości trzeźwości z nocnego blatu
Uderzasz oczami w czarno-białe chwile
W tym przerażającym krzyku życia
Lód rozerwał resztki ukrytej przyzwoitości
Dziś tylko chłód wydobywa się z ust
W oziębłość po cichu wcisnęła się prawda
Nie wetknięto jej tam na siłę

Chwytając w amoku błękit źrenic
Jedynie krople spływają w dłonie
Pieściły dawno twarz dziś już zapomnianą
W deszczu porażek spłonąłem
Taki swoisty ewenement tak
Nic nie ma zamiaru łączyć się w spójną spójność
Rozleciał się całokształt
Potłuczony o lipcowe dni

Jednym błyskiem rozniósł trwały blask
Rzucił w karmazyn kwiatów
Myśl o zagładzie
Płynie po ścianie jasny jęk
Własne odbicie widzę
Odgłos szczęścia czy goryczy
Logika też się rozpadła
Wraz z ostatnią gwiazdą na już jasnym niebie