Horyzont niedaleki

[Konrad Mateusz]

Co dnia siedzimy-bracia, w tej samej kawiarni,
z dniem każdym o wczoraj bardziej znużeni;
ze szkiełkiem wzroku utkwionym w szybę- jak lustro,
a na nim my- ludzie, snują się zmęczeni.

Opadli z nieba chmurnego w czarne kurze ulic,
mali i marni, niechcący rozumieć,
i tylko pytania nie dają nam spać nocą-
dokąd pójdziemy znów jutro?; po co?

A z rana znów w tej samej kawiarni co wczoraj
pijemy ciszę pustą z pustych filiżanek,
i tylko nam głowa coraz bardziej opada w ramiona
i oczy nasze bardziej bolące i szklane.

I z każdym dniem oporu mniejsi o wczoraj,
bez słów, bez sumień, kukły- nie ludzie,
człapiemy tak, człapiemy- byle do wieczora,
stamtąd zalśni dzień kolejny w światła mdławej smudze.

Tak dni nam płyną z wolna, w wyludnionym lokalu-
minuty niemówienia jak mysz ziarno gryząc.
I odpływamy stąd bez żalu, bo nie znamy żalu,
gdyż widać już jak słońce, zapada się w horyzont...