Wspomnienie

[rocznik 44]

wzlatuję wysoooko !
w niebo,
spadam nisko
do ziemi...
w tym ruchu jest coś mojego,
coś, co za gardło
chwyta,
łzy wyciska...
ROZPACZ I SZCZĘŚCIE
kołyska.

[Konrad Mateusz]

Podoba mi się parabola, jaką uczyniłeś- Autorze- fundamentem konstrukcji swojego utworu. Pierwsza myśl, jaka zaświtała mi w umyśle po lekturze Twojego tekstu, przyniosła mi skojarzenia z "życiem", bo przecież nasze życie to taka właśnie "parabola"- od szczęści do rozpaczy i tak w koło. Wiersz mi to właśnie przypomniał.

Co do konstrukcji jeszcze, to przypadła mi do gustu prostota formy, w której udało się Tobie Autorze zawrzeć znaczącą treść.

I jeszcze jedno- to przeciągnięcie słowa "wysoko" na samym początku to, moim zdaniem, bardzo dobry zabieg- pozwala poczuć tę wysokość. "Kołyska" natomiast dodatkowo wzmaga poczucie ruchu po łuku na którego obu końcach znajdują się wspomniane stany ducha.

Wiersz mi się spodobał- ma w sobie dużo ducha.

Oto moja interpretacja.