Wołanie o sen błękitny

[Konrad Mateusz]

Upłynie lato w chmurną jesień,
lód zimy stopnieje pod kwieciem wiosen,
i nikt nas na tarczy nie poniesie-
w błękitny sen...

Lata młode jak ptaki,
na wietrze odlecą do nieba,
a wyrosną nam znów nowe
lata- jak młode drzewa.

Będziemy tu mniej niż westchnieniem
w ciszy bezdenny czas,
jak sosna co zapuszcza korzenie
w letni, parny las.

I wytryśnie życie z nas- jak woda,
kwieciem lat i wspomnień
i miłości fontanną,
co nie da zapomnieć...

Lecz nie rozwiną sztandarów nad nami-
takie to smutne nastaną czasy.
Nie wrócą nam oddechu piórem, ni nutą,
gdy rozszumią się nad nami lasy.

Nie upomną się o duchy nasze,
kiedy niebo zajdzie nad Tobą, nade mną;
na wieki minione posypali wiersze,
nas- przysypią ziemią?

Tak upłyną lata na barkach obłoków,
w zachodach słońc utoniemy,
i padną mchy zielone od kroków
jak i my padniemy zmęczeni.

Tak upłyną te lata w chmurną jesień
i lód zimy stopniej pod kwieciem wiosen,
i nikt nas na tarczy nie poniesie-
w błękitny sen...?