Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Punkt widzenia


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Pewien prosty człowiek, rejon podkarpacki
Słyszał wciąż wymówki, że ma gust prostacki,
Że splendor i behawior
Nakazują jeść kawior,
A nie ziemniaczano-cebulowe placki.

Ten sam prosty człowiek - rejon wciąż karpacki
Nadal ziemniaczane smaży sobie placki
I w dupie ma behawior,
szampanskoje i kawior,
gdy go z gwiazd wciąż ściąga gust nowobogacki.

Opublikowano

Punkt widzenia - epilog

Ostatnio prosty człowiek - powiększył żonie biust.
Wciąż placki żarł, gdy ona korekcję miała ust.
Poprawił jej behawior...
Z kochanka zrobił kawior.
A sam kupił pistolet i nacisnął spust.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Za to sławny Francuz, pisarz Marcel Proust
nie musiał frykasów odstawiać od ust.
A jego behawior
to chłopiec plus kawior.
Czasu trzeba szukać mając taki gust.



Nigdy nie musiał pracować, bo odziedziczył duży majątek po rodzicach.
Proust był gejem i uważa się, że przez długi czas był związany z pianistą i kompozytorem Reynaldo Hahnem.
Rozpoczęte w 1909 i ukończone tuż przed śmiercią autora, W poszukiwaniu straconego czasu
http://pl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Proust
Opublikowano

Największe chyba szczęście to czyste sumienie.
Bo nikt i nic go ludziom odebrać nie może.
Bo stokroć jest cenniejsze niż drogie kamienie
I kto je ceni szczerze, nie splami się w honorze.
Na nic, więc bogactwo i na nic przepych złoty,
Gdy w sercu brak spokoju - najcenniejszej cnoty.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Właśnie tak płaciłam za owe luksusy
bo panowie głodni byli tej pokusy,
jedni mieli marki, inni złota wiele
więc mnie kupowali sobie na niedzielę
lub na cały tydzień albo na dekadę
bo gdy się sprężałam, to dawałam radę,
umiałam dogadzać i spełniać zachcianki
więc dobrze płacili za rolę kochanki.
Opublikowano

Widzę Waści żeś w figurę
Coś nieswoją wlazł i skórę.
Lecz choć grasz tę kreaturę,
Wciąż Jakowca masz strukturę.

Jakoś dziwnie mi się gada,
Kiedy taka maskarada,
Z Twych Mospanie ust wyłazi...
I nie to, że mnie coś razi,

Jeno dziwne, bo z Waszmości
Chłop na schwał był - z krwi i kości.
Aż tu nagle ta przemiana...
Czyż zła rola jest ułana?

Nic to przebieranie nie da...
Henryk... łabędź - tak... nie Leda!
Zdradza pióro Cię kolego,
Jak Pazury - Cezarego.

Opublikowano

A i owszem Drogi Panie
maskarada, przebieranie
bowiem każdy, choćby raz
też chciał ukryć swoją twarz

Ja gdy pióro w inkaust maczam
też się nieraz przeinaczam
i gram rolę narratora
albo wzdycham do Amora.

Nieraz nawet bez ogłady
daję komuś głupie rady
gdzie wulgaryzm się przeplata
choć to czyta małolata.

A chcąc nieraz coś opisać
treść mnie zmusza i niestety
piszę jakbym wlazł w jej skórę
stąd i postać ma, kobiety.

Opublikowano

No to podziwiam Mocium Panie,
Bo chyba ciężkie to zadanie.
Jak to się robi powiedz zatem?
Pazurą "lecieć", czy Kondratem?

Raz "w gruncie rzeczy" zagrać chciałem,
Lecz mróz tak ścisnął, że zdrętwiałem.
Następnym razem brnąc w badyle
"tyle o ile" byłem przez chwilę.

Odtąd mi zawsze mówi żona,
Że moja rola wyznaczona,
Że nic nie dadzą mi chęci szczere,
Bo gram cudownie... "ciężką cholerę".

Opublikowano

Że "cholera ciężką" bywa
wiem bo żona mnie nazywa
też takowym epitetem
jako męża i poetę.

I ma rację lecz w połowie
a więc po co to dwusłowie,
jestem ciężki, nie ukrywam
i na wadze wciąż przybywam.

Choć z cholerą mój Kolego
chyba też mam coś wspólnego
bowiem będąc kawalerem
wziąłem sobię tę cholerę.

Za co ona dziś w podzięce
ciągle patrzy mi na ręce
i choć mówi to czasami
jednak słyszę - precz z łapami.

Cóż przywykłem przez te lata,
że jest słodsza gdy wypłata,
wtedy niczym gołąbeczka
da całować się w usteczka.

Opublikowano

Trudno to ustalić - zna go całe miasto,
do wszystkich "dzień dobry" drze się przechodniów
całusy śle wokół spotkanym niewiastom...
i znika - na dobę, wraca...po tygodniu.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ten czas, między dobą a całym tygodniem,
To chyba dla wszystkich największa zagadka...
Czy pił, nie wiadomo, czy popełniał zbrodnię,
Czy mu film urwany skleja jakaś babka.
Opublikowano

Przypomina mi się teraz
ta od Wiecha, pani Gienia
która trzeźwość oceniała
przy pomocy powonienia.

Kiedy mężuś niespodzianie
wtaczał się do domu pijany
już od progu przez nos Gieni
był dokładnie testowany.

I poczciwa ta niewiasta
bez pomyłki wyliczała
ile oraz pod co wypił
ten jej ślubny, ta zakała.

Ściągnąć taką by Gieniuchnę
to prześwietli znajomego
gdzie łachmyta się szlajała,
piła, oraz "ten tam tego".

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   Bardzo dziękuję!  W takim razie zmieniam front atmosferyczny na radosny i liryczny! Więc ogrzewam każde słowo, by zrobiło się… domowo.  Pozdrawiam. :)))
    • @skarpetawsosie Ponieważ motyw 'danse macabre' przewija się przez historię literatury od średniowiecza, ciężko jest go unieść tak, aby nie popaść w zbyt głębokie koleiny, które już setki innych twórców wyryli w dziejach poezji. Ale jest u Ciebie ciekawe odwrócenie ról, gdzie to peelka sama zaprasza do tańca śmierć, zafascynowana nimbem, jaki jej towarzyszy. Może to w ogóle oznaczać zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością, gdy śmierć wydaje się z początku kuszącą perspektywą lecz w ostatecznym rozrachunku peelka odkrywa jej dramatyzm i rozumie, że ostateczne rozwiązania oznaczają przekreślenie jej szans, marzeń, nadziei, możliwości. Poznanie natury śmierci przeraża, w związku z czym utwór brzmi jak ostrzeżenie przed iluzją, że jest w niej jakiś ukryty urok.   Jednocześnie z punktu widzenia poetyckiego, dużo tu jeszcze jest do przepracowania. Skupiłabym się bardziej na rzeczach konkretnych - na tym, co można zobaczyć, dotknąć, poczuć, usłyszeć. Wszelkie westchnienia, uczucia oddania są tu niepotrzebne.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kaganiec raczej można zrzucić, a spuścić się ze smyczy, z łańcucha, z uwięzi, itd. Ta fraza źle brzmi stylistycznie.     To nie pasuje do pozostałych wersów, gdzie przecież chcesz pokazać pierwotną fascynację, więc trzymaj się tego. Pomijając konsekwencję logiczną (a raczej jej brak) - brzmi to ciężko, tak jakby wiersz na siłę chciał czytelnikowi wcisnąć własną treść.     Tu coś nie gra składniowo. Dla mnie fraza nieprzemyślana i źle zbudowana.     Te dwa wersy psują końcówkę, swoją dosłownością. To kolejne fragmenty, gdzie wiersz odbiera odbiorcy możliwość odczucia swoich własnych emocji w odniesieniu do tego, co czyta, a przecież chodzi o to, aby pojawiła się jakaś empatia.   Bardzo dobrym, mocnym  punktem jest za to:     Warto na tym wersie oprzeć puentę; jest w nim potencjał zarówno dla piszącego, żeby coś powiedzieć nie wprost, jak i dla czytelnika, żeby zastanowić się nad głębszym znaczeniem tych słów.
    • Okruszki szeptów porozsypywane przez wiatr tulę w dłoni wirują jak jesienne liście skroplone smakiem milczącej  tęsknoty   za horyzontem zapętlony taniec mew kołysze wspomnienia  wzburzonymi falami i twoje imię wołane przez dogasające w słońcu echo

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @rockthewriter   Zastanawiający wiersz …pełen kontrastów…   podoba mi się i …nie podoba ;)  tak naprawdę bardzo mi się podoba :) 
    • @bazyl_prost sam też nie znoszę pasów szczekających na wiatr. Ale przecież taka ich natura. Chcą nas chronić.@KOBIETA mnie też.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...