Linie papilarne (dzieje Agaty i Pawła) 8-ma

[adam sosna]

Ręce założył za głowę. Nic nie robi – czyli myśli?
Przemknęło Pawłowi przez głowę. Rysiek odwrócił się do niego – brodą wskazał krzesłofotel po przeciwnej stronie.
-Dobrze. Na początek – sądząc po pańskiej minie – jesteśmy obaj psami. Gabinety do wyboru pokażę jutro; mój obowiązek. Tylko... wszystkim mówię po imieniu od piątego w górę, a ty będziesz miał gabinet wyżej. Pawle!
-W porządku. Tak lepiej! Mogę mówić tak jak nasz biały znajomy? – Paweł czuł się coraz swobodniej.
-A jak on mówi? Rysiek?
Paweł kiwnął głową potakująco.
-Spodziewałem się raczej „stara pierdoła”. Jak tak ładnie – zgadzam się. Z tym ciśnieniem to ty poważnie? Bo nasz uroczy łapiduch to samo mówił. – Rysiek oparł się o blat przed nim.
-Bardzo poważnie! Teraz jeszcze poważniej. Jak dwu poważnych mówi powinieneś posłuchać. Zabawne...
-Co?
-Takie zwykłe i na miejscu to spoufalenie się z tobą. - Paweł zamilkł chcąc nabrać
dystansu do tego co przeżył. Ryszard patrzył na niego uważnie, życzliwie; uśmiechał się całą postacią.
-Zabawne to jest, że ja czuję tak samo. – Wyraźnie odpowiadał mu nastrój chwili. – Możesz mi powiedzieć, jak mnie ochrzciłeś w myślach?
-Zwalisty. Tak jakoś...
-Pewien znajomy lekarz, też go znasz, zalecił mi odchudzanie. Miał rację. Z wykształcenia jestem anatomopatologiem i wiem, że chudych kroić łatwiej, ale miałem dość nieboszczyków i ich dowcipów i zostałem głównym dostarczycielem karmy dla piesków i spinaczy dla psów. Muszę się zastanowić, czy nie wrócić do zawodu, jeśli ty tu będziesz pracował. Na pierwszy rzut oka – jesteś bardzo poważny i chudy, na drugi – dużo mniej.
-Jestem niepoważny? Jestem gruby?
-Jasne, że niepoważny! Gruby jeszcze nie. W tej instytucji poważni nie pracują. A ci od zabójstw są najmniej poważni, przekonasz się. Najpierw trzeba: umrzeć ze śmiechu, rozśmieszyć do łez, umrzeć z rozkoszy - później brać się za współpracę z nimi, wiem coś o tym; ciebie też to czeka. Uważaj – ich ulubiony dowcip to wkładanie odciętej dłoni do torby nowicjusza przed jego wyjściem do domu. Ale rekord pobili podmieniając wątrobę w teczce delikwenta, którą ten był zakupił na obiad. Jego żona się zorientowała przy stole.
-Okropne!
-Codzienność współpracy z wydziałem zabójstw tak wygląda. Im ktoś bardziej narażony na przykre doznania, tym bardziej skłonny do głupich, makabrycznych dowcipów. Ja ich rozumiem.
-Ja chyba też.
-Dobra. To do jutra. Masz jeszcze coś do załatwienia; ja muszę poudawać, że pracuję. O której przyjdziesz?
-O dziewiątej.
-Do jutra. Pokażę ci gabinet i będziesz mógł zacząć się urządzać. Sekretarkę wybierzesz w przyszłym tygodniu. Na początku będziesz się ze mną kontaktował dosyć często. Do moich obowiązków należy przekonywanie kandydatów o głupocie jaką popełniają, przyjmując się tu do pracy.
Pawłowi zaczynało kręcić się w głowie od gadania Ryśka. Rzeczywiście – mógł odwieść od zamiaru pracy tutaj.
-Jak długo tu jesteś?
-Siedemnaście lat.
-To jesteś doświadczony.
-Bardzo. Przez życie i śmierć. Tu, gdzie nic nie robię, przedtem cztery lata w prosektorium...
-Do jutra. I zrób badania, jak prosił nasz znajomy lekarz.
-Paweł!
-Słucham.
-Mam do ciebie prośbę.
-Tak.
-Mów do niego Zygmunt, „ty” – bardzo się ucieszy.
-Nie wiem...
-Ja wiem. – Rysiek machnął ręką.
-On jest nieśmiały, a szacunek jaki go otacza jeszcze bardziej go onieśmiela. Zachowuje się, jak gdyby na niego nie zasługiwał, a zasługuje. Po tylu publikacjach, po tylu trudnych przypadkach, z którymi sobie radził. Zasługuje! Ma wrogów, podwładnych – przyjaciół nie. Zrobię porządek z ciśnieniem pod warunkiem, że będzie dla ciebie Zygmuntem, nie panem profesorem. Dobrze?
Pawłowi wydawało się, że zwalisty ma lekko wilgotne oczy, może miał?
-Tak jest! – postanowił zmniejszyć wagę rozmowy, ale nie problemów.
-Od jutra, nawet od dzisiaj zaczynam mówić „Zygmunt”, ty zabierasz się za swoje ciśnienie.
-Dlaczego ci tak zależy na moim ciśnieniu? Boisz się, że kto inny wlepi ci gorszy gabinet?
-Boję się, że Zygmunt mnie zmusi do gry w karty jeśli ty odpadniesz. Do następnego! Do dziewiątej.

3) Ponowna wizyta u „grubego”

Paweł wstał i znaną drogą wyszedł. Na dole pozdrowił wszystkich funkcjonariuszy, a dyżurnego poprosił o wezwanie taksówki. Nie musiał się liczyć z każdym groszem, miał nadzieję, że jeszcze przyoszczędzi. Podał docelowy adres – adres grubego. Postanowił osobiście poinformować go o wydarzeniach; przy okazji porozmawiać o dozowniku zygmuntowego wynalazku na węch. Czuł się zobowiązany bezinteresowną życzliwością tamtego, przeczuwał, że może na niego liczyć.
Stopnie ułożone w schody – windy, nawet bez piesków w piwnicy, powodowały lęki. Korytarz „głupi”, bo bez świateł i tylko numery na drzwiach pomagały trafić. Wszedł do sekretariatu. Podał imię, nazwisko. Pani – starsza tym razem poprosiła by usiadł, zaczekał.
Z kimś się komunikowała.
Podała mu numer pomieszczenia dwa piętra wyżej. Ruszył, chcąc jak najszybciej załatwić sprawę. Prawie dostał zadyszki, bo stopnie były wysokie – wyższe niż zazwyczaj. Korytarz słabo oświetlony prowadził do pomieszczeń rekomendowanych przez sekretarkę – powinny być wysokie. Wreszcie stanął przed drzwiami z właściwym numerem. Przycisk staromodnego dzwonka – lepsze to niż pukanie – nacisnął. Czekał.
-Tak myślałem, że to pan. Proszę.
Zobaczył... Co zobaczył? Według oglądanych filmów tak mogła wyglądać pracownia starożytnego alchemika. Tylko te migające ekrany burzyły obraz.
Gruby-łysy nie był gruby – gdy stał był łysy i wysoki i szczupły. Tuszę sugerowała okrągła twarz.
-Proszę usiąść. Sądząc po minie, po postawie jest pan z tarczą; ja muszę szukać pracownika.
-Cóż. Zdecydował chyba fakt, że chcą wykorzystać moje defekty. Mogę na nich zarabiać, nie tylko cierpieć.
-Gdzie pan będzie pracował?
-Pracuję. Od dzisiaj. Na policji.
-Rozumiem. Budżet. Mogą dużo zaproponować. Mogę na pana liczyć? Jakby co.
-Może pan jakby co. Ale na razie to ja mam do pana interes, i zdaje się, że dobrze trafiłem.
Paweł wyłuszczył byłemu grubemu, o co chodzi – pokazał buteleczki z drogocennymi płynami. Ten wstał, podszedł do ściany, która okazała się drzwiami wielkiej szafy, wyjął dwa małe pojemniczki, wrócił do swego gościa.
-Wezmę próbki. Zrobię wszystko w jakieś dwa tygodnie. Do nosa to najlepszy będzie wtrysk, a jeśli idzie o smak – mówił pan pół łyżeczki? Dosyć gęste. Można rozcieńczyć?
-Nie wiem. Muszę spytać.
-Proszę spytać.
Paweł wyjął z kieszeni telefon. Wybrał numer z zapamiętanych. Po trzech sygnałach Zygmunt odebrał.
-Dzień dobry. Przepraszam, że przeszkadzam. Z Ryszardem pozytywnie. Mam pytanie w związku z tą mieszanką do nosa. Czym można ją rozcieńczyć? Zwykłą gorzką, zimną herbatą. Dobrze. Połączę się wieczorem. – nie wyrobię osobiście, rozłączył się.
-Słyszał pan? – trywialne! Zimna, gorzka herbata.
-Lubi pan gorzką herbatę?
-Z kartonu? Pierwsze co zrobię po wyjściu stąd – zapas zimnej herbaty
w kartonach.- rozmarzył się Paweł.
-Mam Tego dużo. Mam nawet gustowne filiżanki z jednego kompletu chyba.
Gruby-szczupły nalał w dwie filiżanki herbaty do pełna – pili w milczeniu, dużymi łykami pieczętując w ten sposób zawarte porozumienie.
-Proszę zadzwonić albo lepiej przyjść; przynieść ze sobą całość tych specjałów, najlepiej jeśli skontaktuje mnie pan z producentem. Sam przygotuję najodpowiedniejsze opakowania. W tym laboratorium robiłem różne rzeczy ale takich pojemników jeszcze nie. Lubię wyzwania. Dlaczego pan przyszedł z tym do mnie?
Paweł zarumienił się nieco.
-Zasięgnąłem informacji o firmie i o panu. Można je znaleźć w sieci. To dane dostępne wszystkim. Muszę przyznać, że sprawdzałem dane o sobie i tak przy okazji...
-Znalazł pan siebie?
-Tak. Figuruję jako student i jako ciekawy przypadek medyczny.
-Mogę zobaczyć?
-Dane nie są poufne, zastrzeżone.
-Tak. Tylko nie pracował pan wcześniej tam gdzie teraz. Sprawdzimy je?
Sprzątnął filiżanki; pusty karton znalazł miejsce w koszu na papierowe odpady. W stole ukazała się klawiatura a ściana nad nim okazała się ekranem. Moment – ekran wabił możliwościami przeglądarki-wyszukiwarki danych w sieci. Wpisał dane z wizytówki...
Nic. A przecież były. Wpatrywali się obaj w ścianę, teraz ekran.
-Szybko działają i dokładnie – przypomniał sobie, że w kadrach ostrzegano go o zasadzie niejawności na zewnątrz firmy.
-Mogę?
Klawiatura zmieniła położenie. Wpisał dane Ryśka – nic. Rocznik na uczelni również pozbawiony był danych o nim. Wyjął z teczki wypis ze szpitala; pieczołowicie wstukał, kosztowną według Zygmunta, nazwę choroby – pojawił się spis pięciu artykułów lecz jego dane osobowe zostały z nich usunięte, a były.
-Nie ma mnie! Dokładni i szybcy są moi koledzy z pracy – spojrzał na zegarek.
Trzy godziny jestem pracownikiem firmy i już zniknąłem. Zaczynam się bać.
-Ja jeszcze bardziej – gruby-chudy uśmiechnął się lekko. Spotkamy się kiedyś na strzelnicy? Jesteśmy, rzec można, kolegami z pracy. Nieźle pan trafił. Ryśka pan zna?
-Poznałem go dzisiaj, dzięki niemu mam tę pracę. Umówiłem się z nim na jutro.
-Wszystkie zapotrzebowania na zakupy materiałów do tego laboratorium przechodzą przez jego ręce; prawie wszystko, co dotyczy bezpieczeństwa firmy, w firmie jest jego oraz moim pomysłem. Jestem autorem oprzyrządowania do odczytu, do przesyłu danych o paluszkach, siatkówkach, kształcie nosa. Rysiek panu o tym nie mówił, bo nie miał kiedy.
-To zatoczyłem koło. Panu mam do zawdzięczenia poranną gehennę z windami. Panu i Ryśkowi!
Pewnie nie złapał pan poręczy?
-Właśnie.
-Nie mogę znaleźć skutecznego sposobu na młodych, sprawnych.
-Ruchome stopnie u samej góry, gdy ktoś wcześniej nie złapie za poręcz – to mi przyszło do głowy.
-Ruchome stopnie tylko dla tych co nie złapali się wcześniej - dobry pomysł. Co z inwalidami ruchu i bezrękimi?
-Dużo takich wchodzi?
-Kilku miesięcznie.
-Stanowią problem?
-Nie.
-Można ich trzepać ręcznie uprzejmie przed tym ostrzegając. W systemie można chyba bardziej wykorzystywać wzór siatkówki oka.
-Dobry pomysł. Umówimy się kiedyś na dłużej?
-Z Ryśkiem mogę przyjść? Będzie weselej.
-Pewnie. Może panu uwierzy, że powinien zająć się sobą, zadbać o ciśnienie... Śmieje się pan?
-Tak. Mniej więcej półtora godziny temu mówiłem mu to.
-Zauważył pan nadmierną pobudliwość, szybkie mówienie, niespokojne ruchy?
-Tak.
Zastanawiałem się, czy nie dotrzeć do jego najlepszego przyjaciela – podobno jest lekarzem.
Paweł niespokojnie kręcił się na krześle. Nie wytrzymał, parsknął śmiechem. Podniósł rękę chcąc przerwać potok wymowy grubego-chudego. Udało mu się. Na pytające spojrzenie odpowiedział:
-jako policjant pan się dowie – jestem pacjentem tego przyjaciela, przez niego załatwiłem pracę, przed chwilą z nim rozmawiałem, bo to on jest głównym twórcą
tych specyfików, dla których szukam godnego opakowania. Mało tego – Ryśkowi obiecałem, że będę mówił po imieniu jego kumplowi, a mojemu lekarzowi; Rysiek obiecał, że weźmie się poważnie za swoje zdrowie.
Gruby-chudy uśmiechnął się, zrobił zrezygnowaną minę:
-z gliniarzem na „ty” jestem, mogę być z dwoma, o ile nie ma pan nic przeciw temu.
-Nie mam. Będzie remis, bo ja też z dwoma...
-W ten delikatny sposób jeden glina dał drugiemu do zrozumienie kto mu płaci. Karol
– powiedział gruby-chudy wyciągając rękę.
-Paweł. Muszę iść prosto do domu, inaczej z całym miastem będę „po imieniu”, dodatkowo jeszcze dowiem się, że wszyscy pracują tam gdzie ja.
-Ja pracodawcę mam przypadkiem. Głównie dlatego, bo polubiłem Ryśka.
-Też go polubiłem, lubię coraz bardziej.
-To za dwa tygodnie. Nawet ludzie bliscy nie są w stanie przyśpieszyć moich procesów myślowych.
Paweł wstał, podał rękę. Do zobaczenia... Karol.

Przed kolacją postanowił porozmawiać z Zygmuntem. Wystukał numer – zajęte. Wreszcie dodzwonił się. Profesor odebrał – Paweł usłyszał zdyszany głos:
-słucham?
-Nie przeszkadzam?
-Nie – to znaczy tak. ściągnąłeś mnie z rowerka. Z domowego rowerka. Lekarze też muszą dbać o zdrowie. Tobie radzę.
-Słyszę, że rozmawiałeś już z Ryśkiem – polubiłem go. Odmłodniałem w jego towarzystwie.
-Będę rano z niemowlęcym wózkiem. I półlitrem... mleka. Dzięki – on obiecał poważnie zająć się sobą.
-Byłem po drodze od Ryśka do domu u tego grubego, który mnie zatrudnił. Obiecał, że dozowniki będą gotowe za dwa tygodnie. Okazuje się – zna Ryśka, nie jest gruby – też jest gliną.
-Ja do was nie pasuję. Chyba, że mnie przyjmiecie do pracy w waszej szacownej instytucji. Liczę na sprawozdanie z pierwszego dnia w nowym miejscu zatrudnienia. Zadzwonisz?
-Jasne. Kiedy będę mógł cię zobaczyć?