obłęd.

[Kamila Kansy]

ulice przyciągają asfalt topi w sobie gwiazdy
odciskam stopy jakbym prowadziła cię za rękę
tuż przy granicy wieczność szepcze do mnie przepaścią
twoje imię echo rozbija we mnie pędzące atomy
bóg jest blisko pod kościołem żebrak pisze wiersze
białe ćmy pękają ślepotą szklane latarnie ulic
mój anioł jeszcze nie doszedł za bielizną mną się ręce
na drodze bez krawężnika czyhają serca samobójcze
nie zatrzyma nas już zmiana kierunku ruchu ziemi

***

nasze paranoje, których świat już nie
oddycha. na pościeli umierają twoje
włosy, kliniczną koniecznością poranka.
mam jeszcze boga na sumieniu, jutro

zapłacimy za rozgrzeszenie. twój
złamany ołówek wciąż stygnie na biurku.
wiersz skończony rozdziobują głodne
ptaki. do nieba pojedziemy na rowerze.

motyle najpiękniej umierają w szprychach.