Zgłoś

@Berenika97 Tak, nie da się uciec od siebie i własnych myśli. Dzięki za wpis. 

Pewien mężczyzna określonego pokroju, bo jeśli rozmawiamy o winie to mamy na myśli głównie mężczyzn, dał kiedyś plamę. Może inaczej, zrobił ją. No a potem przez dwadzieścia lat szamotał się z tą plamą, chcąc ją zmazać, zmyć, zetrzeć, wyprać, wymazać. No a potem, bo to nie koniec historii, ktoś mu powiedział, zresztą przekonująco i obiektywnie, że tej plamy nigdy nie było. Tym samym kolejne dwadzieścia lat mężczyzny miało wymiar bardzo dziwnego stanu psychologicznego, który również mógł skutkować niejedną plamą, albo na odwrót, niejednym brakiem takowej plamy. Ogólnie rzecz biorąc i czyniąc tak zresztą w skrócie chyba nazbyt telegraficznym, wina i brak winy to bardzo interesujące są psychologicznie pojęcia. Jak mało co i mało które nas tutaj nakłaniają.   Warszawa – Stegny, 27.11.2025r.

@Simon Tracy Ciekawy tekst, ale mroczny. Podoba mi się, ale przypomina mi moje własne mroki. Pozdrawiam.

@Christine   to tym bardziej mi milo.   bardzo dziękuję :)  

chcę napisać wiersz w którym wszystkie kwiaty jakie znam zrodzą blask spłyną śmiałymi kroplami   połączą go w moim języku w gorącokrwiste dorzecze   ogrody gdzie szukasz schronienia wypiją ze zdrojów nieskończoność barw   choć wiem, że nigdy do mnie nie przyjdziesz przynajmniej znasz drogę przelotną czerwień wschodu