Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Odsłaniam alabaster dłutem pożądania.
Spłoniona wstydem nagość błyszczy posągowo.
Mkną łase pocałunki po niknących śladach
tasiemek, z niepotrzebnych w namiętności powłok.

Szaleństwa objąć zmysły nie próbują nawet,
jak w burzy nawałnice słabną po spełnieniu.
Wytchnienia odrobinę krótkie mgnienie daje,
przerwane, kiedy impet wzmaga artyzm etiud.

Powraca, dosięgnięcia gwiazd, przemożna siła,
nieskrępowana niczym, tabu unicestwia.
Po chwili, ptak jakoby, okrzyk bólu wydał,
drży rozpalony, sycąc, grot błogości w trzewiach.

Opublikowano

Dobrze, że tylko trzy strofki - jeszcze chwila, a roztopiłbyś ten
kamień, Wulkanie:) A wiesz ile czasu taki alabaster powstaje?
Pewnie ładne kilkaset mln lat!:) Cóż, jest bardzo ekspresyjnie
i "podniebnie", myślę, że to może się podobać - pod warunkiem,
że się czytelnik nie zagubi podczas kolejnego zawrotu głowy.
Ja np. równo po bandach jechałem, a w drugiej strofce w ogóle
wyleciałem na chwilę z toru (karkołomna inwersja w 7 wersie;).
Nie mam jednak zamiaru na poważnie niczego wytykać, to zbyt
udany tekst:)
Pzdr!

Opublikowano

Bartoszu - też miałem zdziwiona minę - toż to Młoda Polska :)
Ale poważnie - gęsto, znaczeniowo gęsto. 2 i 3 strofa to już majstersztyk, 1 - ciężko przebrnąc - ale wszystko jest do zrobienia. Nie wiem, czy jestem całkowicie za, bo od "nagości, namiętności, pocałunków, pożądania i wstydu" jeszcze brzęczy mi w głowie, ale na pewno nie jestem przeciw.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiem, Jacku, że słownikowe definicje trzewii, są przeciwne moim intencjom, rozumianym jako cielesne wnetrze, ale obecnie nie mam pomysłu na zmiany, aby się źle nie kojarzyło. Nota bene, w rozmowach z paroma piszącymi osobami sam wyrażałem wątpliwości, co do tej kwestii. Pozdrawiam Leszek :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ja wymyśliłem zasady interpunkcji i rozdzielenie przecinakmi zdań współrzędnych. Co do patosu, to chyba zbyt często padają w opiniach pod wierszami takie zarzuty. Jak słownik języka polskiego tłumaczy słowo patos?

patos m IV, D. -u, Ms. ~sie, blm
1. «nastrój powagi, którym są nacechowane rzeczy wielkie, mające historyczne znaczenie; podniosłość, wzniosłość»
Patos pożegnania, walki.


2. «ton, styl, sposób mówienia lub pisania podniosły, pełen powagi; sztuczny sposób wysławiania się, używanie słów, wyrażeń górnolotnych, pełnych przesady»
Patos przemówienia, słów, utworu.
Poetycki, szlachetny, wzniosły, sztuczny, fałszywy patos.
Patos poezji romantycznej.
Czytać, mówić, deklamować, wygłaszać coś z patosem.
Wpadać w patos.

Czy tu mamy z tym do czynienia? - jeśli przyjmiemy, ze wyraża się on w podniosłości chwili spełnienia, to zapewne tak, a jesli ktoś opowie o tym bez patosu, to albo nie przeżył nic wielkiego, albo nie potrafi wyrazić piękna które przeżył. Jeśli jednak zarzut niesie podtekst sztucznego sposobu wysławiania się i pełnego przesady, to będę protestował.

Czy nie "te forum", to nie wypowiem się, gdyż każda moja opinia bedzie zbyt subiektywna. Pozdrawiam Leszek
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ja wymyśliłem zasady interpunkcji i rozdzielenie przecinakmi zdń współrzędnych. Co do patosu, to chyba zbyt często padają w opiniach pod wierszami takie zarzuty. Jak słownik języka polskiego tłumaczy słowo patos?

patos m IV, D. -u, Ms. ~sie, blm
1. «nastrój powagi, którym są nacechowane rzeczy wielkie, mające historyczne znaczenie; podniosłość, wzniosłość»
Patos pożegnania, walki.


2. «ton, styl, sposób mówienia lub pisania podniosły, pełen powagi; sztuczny sposób wysławiania się, używanie słów, wyrażeń górnolotnych, pełnych przesady»
Patos przemówienia, słów, utworu.
Poetycki, szlachetny, wzniosły, sztuczny, fałszywy patos.
Patos poezji romantycznej.
Czytać, mówić, deklamować, wygłaszać coś z patosem.
Wpadać w patos.

Czy tu mamy z tym do czynienia? - jeśli przyjmiemy, ze wyraża się on w podniosłości chwili spełnienia, to zapewne tak, a jesli ktoś opowie o tym bez patosu, to albo nie przeżył nic wielkiego, albo nie potrafi wyrazić piękna które przeżył. Jeśli jednak zarzut niesie podtekst sztucznego sposobu wysławiania się i pełnego przesady, to będę protestował.

Czy nie "te forum", to nie wypowiem się, gdyż każda moja opinia bedzie zbyt subiektywna. Pozdrawiam Leszek

nadal nie wiem co to jest "spłoniony"
patos bo górnolotnie, pewnie przez te inwersje
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stąd brak mozliwości porozumienia skoro posługujemy się innym językiem i innym znaczeniem słów.

spłonić dk VIa, ~nię, ~nisz, spłoń, ~nił, ~niony
daw. dziś tylko w imiesł. biernym, książk. «oblać, pokryć rumieńcem»
Twarz spłoniona od wstydu.
spłonić się książk. «oblać się rumieńcem, zaczerwienić się, zarumienić się»
Spłonić się z radości, ze wstydu.

Co do inwersji, to nie znalazłem w literaturze zakazu ich stosowania, a wręcz przeciwnie, są one opisanym środkiem stylistycznym w poezji. :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stąd brak mozliwości porozumienia skoro posługujemy się innym językiem i innym znaczeniem słów.

spłonić dk VIa, ~nię, ~nisz, spłoń, ~nił, ~niony
daw. dziś tylko w imiesł. biernym, książk. «oblać, pokryć rumieńcem»
Twarz spłoniona od wstydu.
spłonić się książk. «oblać się rumieńcem, zaczerwienić się, zarumienić się»
Spłonić się z radości, ze wstydu.

Co do inwersji, to nie znalazłem w literaturze zakazu ich stosowania, a wręcz przeciwnie, są one opisanym środkiem stylistycznym w poezji. :)

twój język jest archaiczny
a inwersje potwierdzają
właśnie takie przestarzałe
podejście do pisania.

pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Czy to jest zabronione? Jeśli tak to wskaż odpowiednie pozycje literatury. To, ze niektóre słowa są rzadziej stosowane wcale nie znaczy, że wyszły z użycia i nie wolno ich stosować. Ja nie każę Tobie ich stosować, wobec tego nie rozumiem Twojego oburzenia, że ja w swoich wierszach je stosuję. Tonem mentorskim wyrzucasz mnie z forum, powołujesz się na jakieś kanony współczesności, które Tobie podobni sobie wymyślili. Czy nie uważasz, że to są nadużycia z Twojej strony? Pozdrawiam Leszek
Opublikowano

Za to ja zapytam - a jakie to jest szczególne forum, które tylko wiersze m.in.p.. Confiteora i innych paru zacnych miałoby mieścić w trzewiach swoich, a te - Leszka nie? Wiersz ten jest dopracowany na wysoki połysk i mało takich jest co by kunsztowi autora dorównali... Może się podobać, albo nie, bo ktoś inne treści wyznaje, ale talentu zarzucić nie można i wierszowi nic ujmować.
Spłoniony??? Policzki spłonąć mogą - nie żywym ogniem, lecz rumieńcem -itp. dalej nie będę gadał, bo Confiteor wie, a przez zawiść chyba jakąś tak pisze...
Poezja wymaga choć odrobinę pracy by stać się poezją, prozą wszyscy gadamy - raz mądrzej, raz mniej, ale gadamy...
A interpunkcja, skoro jest, to musi być jej tyle w każdej zwrotce, ile trza by było...
A co do języka archaicznego to wskrzeszajmy go i przypominajmy jak najwięcej, "bo piękno jest by zachwycało"...
Pozdrawiam Piast

Opublikowano

Zamiast waśni polecam "Język polski" Anny Dąbrowskiej Wrocław 2004 - wspaniała lektura.
a co do wiersza - każdy wiersz Leszka jest intelektualną przygodą, chociaż jak pisałem wcześniej - tapierwsa strofa też nie do końca mnie przekonuje, ale mam takie prawo jako recenzent byc niepzrekonany, jednak kolejne 8 wersów to już czysty artyzm.
Tyle ja tutaj - do nastepnego utworu :)

Opublikowano

Przeczytałam wiersz i jak zwykle jestem pod wrażeniem - kolejna dawka przyjemnej w czytaniu Leszkowej poezji.

Confiteorze wg Ciebie „nie te forum chyba”, otóż mylisz się. Leszek jest tu dosyć popularny i znany wszystkim ze swoich niebanalnych rymowanych wierszy – zobacz na liczbę odwiedzin – i jeżeli komuś nie podoba się ten rodzaj poezji, skupia swoją uwagę na innej, ma wybór.
Jeżeli zaś chodzi o archaizmy, chwała tym, którzy w czasach zapełniania języka polskiego makaronizmami pochodzenia angielskiego, starają się ocalić jeszcze cokolwiek z tego, co polskie, a odchodzi w zapomnienie. Nas Polaków zawsze fascynowało wszystko co obce, ale nie dajmy się zwariować.
Pozdrawiam serdecznie Autora

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



I to jest właśnie to - i tu wielu powiedziało by "dokładnie"... Słowo to np. wzięte żywcem z angielskiego - exactly znaczy - dokładnie, lecz jest nadużywane głównie przez ludzi z wysokich sfer telewizyjnych ( ale przecież nie tylko ), co ich z mety dyskwalifikuje...
Jest wiele takich "kwiatków", ale... ech....
Pozdrawiam Piast
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niebanalnym staje się fakt
że niektórym się popiepszyło
i organizują "Spotkania z banałem" w Z.
przeniosłem się tutaj bo myślałem
że uwolnię się od takich tworów
a okazało się że ci sami autorzy
komentują i wystawiają zarówno
na Z. jak i P.

Lechu! Oczywiście że to nie zabronione
tworzyć takie bezczelne gnioty
ale jest na nie miejsce gdzie indziej:
dział P., szuflada, kosz na śmieci...

Pieście! Powyższy twór jest oczywiście
dopracowany na wysoki połysk.
Podobnie jak większość twoich wierszy
ale nic poza tym z tego nie wynika.
Pieprzyć archaizmy!!!

Benku M! Jeśli liczba odwiedzić ma być
papirkiem lakmusowym wiersza
to poziom tego forum niedługo
sięgnie współczesnej poetki
Dody Elektrody.

pozdrawiam wszystkich ślepych, którzy widzą w powyższym tekście coś wartościowego a także tych, którzy mają w sobie jeszcze trochę odwagi żeby stanąć w obronie Z.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie zliczę słów z myśli niezapisanych, co zniknęły  Pośród tysięcy znaków zapisanych na cyfrowym papierze.  W tylu wysłanych wiadomościach było treści-bez treści, w kalejdoskopie opisanych uczuć  Najważniejszych nie zostało nic opisanych.  W poezji zniknęła realność życia,  zabrakło odwagi do wykrzyczenia bólu,  dałem się pochłonąć: chorobie  romantyzmu, zblokowałem siebie w niezdrowej empatii,  w pragnieniu Ciebie utraciłem siebie.  W udręce powiedzianych- nie wypowiedzianych- dialektyce bez dialogu,  Ostrym piórem wydrapuje psalmy słów szarpiące papier  Zdzierające kartek stosy Z jednym listem niewysłanym…wypisywanym.  
    • @Berenika97 Z jednej strony nie da się, bo choćby ci nie pozwolą nie opowiedzieć się, a z drugiej strony, jak już tak zaglębisz się w pisanie trudno z tym przestać. Ja nawet nie miałem przerwy od 5 lat dłuższej niż tydzień niepisania. Nie byłem w stanie i być może źle że tak było zrobić sobie choćby tygodniowych wakacji od notesu. A pisząc z kolei musiałem się mega opowiadać, niekiedy spowiadać wręcz, ale też wielu chciało mnie widzieć po swoich sprzecznych stronach. Pisanie jest dziwnym zajęciem i miej Bereniko 97 choćby tego świadomość, tym większą im bardziej się tu starasz, a starasz się bardzo, dawno nie widziałem tak aktywnej osoby na forum :)) @Rafael Marius Ależ wielu takich było, znanych nawet. Chęć życia ze wszystkimi w zgodzie przeradza się często w niechęć do wszystkich i zawód. Ale dlaczego? Otóż dlatego że nie spotka Ciebie nigdy przywilej bycia w bandzie. Bo to bandy rozdają tutaj przywileje. 
    • Podnieście wzrok – nad światem kruk kracze, Niesie przekleństwo, co w kościach się znaczy. Niech pękną ich trony, niech runą pałace, Bo przyszła godzina na sprawiedliwe kary.   W mroku borów, gdzie szept się nie kończy, Wiedźma rozpala ogień, co prawdę wytrąci. O tych, co dla srebra sprzedali swe dzieci, O tych, co jak wrony żerują na nędzy i śmieci.   O handlarzach sumień, w płaszczu z cudzych łez, O tych, co modlą się, choć w sercu mają grzech. O zdrajcach, co w blasku świec ślubują kłamstw sto, A nocą jak wilki rozdzierają ludzkie tło.   W kręgu kamieni, gdzie moc się gromadzi, Stare zaklęcie o winie was wskaże. O tych, co w uśmiechu ukryli jad, A lud w kajdany pchali dniami i nocami.   O tych, co śmieją się, gdy głodny brat płacze, A sami od środka gniją jak puste pałace. O tych, co z niczego chcą tworzyć swą cześć, Choć ich słowo dziś znaczy mniej niż deszcz.   Słowa jak grad, rozbiją wasz mur, W nich wasze winy – bez wstydu, bez skór. To głos przodków, co pod ziemią drżą, To wyrok dla tych, co żyją krzywdą złą.   To pieśń o panach, co ludzi depczą, O ich koronach utkanych z podłości. O tym, że wolność w ich ustach to żart, Tylko dym i iluzja, tylko słów martwy fart.   O dłoniach splamionych łzami poddanych, O sercach martwych – na zawsze skamieniałych. O tych, co prawdą gardzą jak pyłem, I władzą karmią się jak demon zgniłym.   To nie pieśń gniewu, to pieśń o upadku, O systemie, co żeruje na człowieczym braku. Nie słuchaj jej, jeśli boisz się prawdy, Bo ten, kto milczy – ręce ma równie krwawe i zdradne.   Wiedźma zawyje – poznacie jej szał! Niesprawiedliwi w popiele i w pyle. Prawda jak żar rozgrzeje ten świat, Słowiański Duch – powstań, już czas!
    • @Amber Oskarżycielski świat zaniedbuje kwestie niechcący, naprawdę tak robi. Tym bardziej im więcej jest śladów cyfrowych. A tak naprawdę dużo jest niechcący :)  @violetta Tak, ale zanim to zrobi będę oponował nawet niechcący :) @Marek.zak1 Cały ja tutaj jestem niespecjalnie :) Pozdro M.  @KOBIETA Za przeznaczenie oskarżysz, no po prostu wytkniesz komuś złe przeznaczenie, a za niechcący trudniej i to też chodzi i nie bójmy się tego sformułować.  @Rafael Marius Lepiej nie wiedzieć, wygodniej.  @Bożena De-Tre Będę ale zawsze niechcący :)
    • @obywatel muszę kupić szlifierkę do domu:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...