Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zgromadziłam setki doświadczeń
niczego mnie nie nauczyły

ponad nieczułą otoczką nocy
gwiazdy jak iskry metal o metal
ognikami poczucia rzeczywistości
w każdym zakątku duszy i tak

wypadło na niezgodę
uśmiech szyderczy zabrzmiał
jak echo twoich wyrzutów
nigdy nie miałeś dla mnie czasu

moje pytania o sens - nic
nie zmieniły bo brak odpowiedzi
odebrał nadzieję na cud

zostały tylko słowa złożone
na stosie całopalnym - fotografie
stale wypełniają nie istniejące
albumy nigdy się o nas nie upomną

Opublikowano

Ostatnia strofa - przykuwająca i inspirująca, aż odłączyłbym ją i "wykoleił" w osobny wiersz. Idea naszych pretensji do rzeczy i pretensji rzeczy do nas - we wszelakich układach i wydźwiękach prowadzi do wyostrzenia spojrzenia.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bardzo dziękuję za komentarz - mam czasem takie trudne chwile, ale
kto ich nie ma...Myślę że co do ostatniej strofy - jest dobry pomysł. Dzieki i
pozdrawiam serdecznie :))) EK
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz napisałam nie z wyobraźni a z prawdziwych przeżyć.
Jakoś tak się w życiu plecie,że człowiek pyta i ma nadzieję, choć
od początku na temat sensu życia nikt nie napisał żadnego
konkretu. :))) Pozdrawiam. EK

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @hania kluseczka Użyłem "awersji na kluski" bo język pozwala na takie przesunięcia przyimka, gdy chcemy podkreślić reakcję na bodziec.   a co do reszty.    CZŁOWIEK pozostaje płomienny, a Migrena nie ulega drobnym złośliwościom.   przyszłaś się tutaj ogrzać, prawda ?   to teraz idź do baru mlecznego na kluski i nie truj dupy.            
    • @KOBIETA w morzu moczę tylko nogi:)
    • „krytyka literacka nie jest osądzaniem człowieka przez człowieka (któż dał ci to prawo?), lecz starciem dwóch osobowości na absolutnie równych prawach. Wobec czego - nie sądź. Opisuj tylko swoje reakcje. Nigdy nie pisz o autorze ani o dziele - tylko o sobie w konfrontacji z dziełem albo z autorem. O sobie wolno ci pisać. Ale, pisząc o sobie, pisz tak aby osoba twoja nabrała wagi, znaczenia i życia - aby stała się decydującym twoim argumentem. Więc pisz nie jak pseudo-naukowiec, ale jak artysta. Krytyka musi być tak natężona i wibrująca jak to, czego dotyka - w przeciwnym razie staje się tylko wypuszczaniem gazu z balonu, zarzynaniem tępym nożem, rozkładem, anatomią, grobem. A jeśli nie chce ci się lub nie potrafisz - odejdź.”    W. Gombrowicz,  Dziennik 1953- 1956.       A „ Człowiek” jest doskonały w Twoim ujęciu Migrenko:) i obraz również:)       
    • na dziale rosną mgły najwięcej jesienią płoną bielą i ochrą dymią się czerwienią pachną grzybami i liśćmi buków na zimę ostrą zbierają siły szeleszczą nogami tu rosną baśnie na srebrnych łąkach wiatrem szeptane na moim dziale gdy słońce gaśnie złotą jesienią  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Ewelina Ewelino, czytając te strofy przychodzi na myśl manekin, wiersz bez nagłówka czyli świetnie prowokujesz umysł czytelnika do "główkowania". Lubię utwory, które zmuszają mnie do głębszego zastanowienia, ten "niedokończony wers" po prostu dodaje temu życia. Pozdrawiam!     *********************
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...