Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Tryptyk, cz. I. Wierzę... [szkic]


Rekomendowane odpowiedzi

Ego sum Thomas. Na wsi jeden ksiądz proboszcz,
o wszystko wypytuje. Sołtys ma samochód. Wyjeżdża
spowiadać się w mieście, gdzie nie znają go osobiście.

Tak trudno mówić o wszystkim. Pierwszopiątkowa ironia

przypomina, że Jezus też przeżywał mękę. Niewyznane
grzechy skrywa płacz. Czasami trudno jest nawet o łzę.
Ksiądz spojrzy groźnie podczas kolędy. Chłopaki ponoć
nie płaczą. Konfesjonał bywa domem sadystów, którzy

młodego wypytują o ułożenie rąk podczas snu, średniego
o liczbę dzieci, czyli czemu tak mało, a starego o myśli
i czy aby nie grzeszy złym radiem. Marzenia o sąsiadce
ukrywa pod płaszczykiem różańca. Nie wolno nam prosić

Najświętszej Panienki o zmianę zasad. Te pochodzą z Kościoła.

Gangrena obejmuje wiarę kolejnych pokoleń. Najpierw przestają
wierzyć w duchownych. Teraz boję się już klęczeć pod krzyżem.
Ksiądz mówi, że Jezus przestał mnie kochać.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dziękuję za komentarz :).

Inspiracją do napisania tryptyku (Wierzę..., Mam nadzieję..., Kocham...) było najpierw zawiedzenie związane z wysłuchaniem (śpiewanego przez S. Soykę) Tryptyku Rzymskiego JP2. Uznałem więc, że napiszę też coś religijnego, w trzech częściach i przewrotnie. To część pierwsza, do której natchnienie czerpałem z historii dotyczących zastraszonych ludzi na wsi, którzy mieli tylko jednego księdza, znającego ich wszystkich osobiście i przez to bali się spowiadać. Jedyny bogaty mieszkaniec jeździł do miasta 20 km do spowiedzi :).

Pzdr serdecznie,
Gaspar :).

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...