Kruchość

[Katrin Leo]

Zbyt rzadko sobie uświadamiamy
Jak kruchy jest świat,
W którym mieszkamy.

Kruche są potężne budowle ze stali i betonu,
Gdyż rozsypują się jak karciane domki
Pod wpływem niespodziewanego gromu.

Kruche jest szczęście i krucha miłość
Poraża nagle oślepiającym blaskiem,
Lecz gdy jej nie pielęgnujesz
Gaśnie bez ostrzeżenia z porannym brzaskiem.

Kruche jest zdrowie i życie ludzkie
Pęka jak porcelanowa figurka
Strącona niezgrabnym ruchem,
Lecz cóż znaczy jednostka w przepełnionym świecie?
Jest tylko niewielkim śladem,
Wszechświata okruchem.

świat nasz
To misternie utkana koronkowa, otwarta mogiła
Przed wchłonięciem przez nią chroni nas
Zawarta w niepozornej kruchości-
Niezwykła siła.