Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Płynęłam przez odmęty czarnej wody
Kaczki i perkozy walczyły
o choć trochę pożywienia
bezgraniczna nienawiść do innych
ogarnia ten świat
Wysiadłam na pomoście
zostawiłam za sobą to ciemne jezioro
Westchnęłam i zanurzyłam się
w ciemny las
gdzie dzikie zwierzęta walczą
o choć trochę pożywienia

Opublikowano

jest taka keja na świecie,
wszyscy ją znacie - doskonale,
wyrusza w podróż gdy tylko zechcecie,
po radości głębokim oceanie,
gdzie fale łagodne i dnieć śliczna,
omija poszarzałe bale,

i gdy człowiek nie ma wiary wcale,
gdy ucieknie z naszej kei smutny,
dryfuje tam gdzie nieznane kraje,
wtem powraca trochę wypukły -
od ran rekinów straszliwie butnych.

ta keja nie ma ładunku i brak tu dział,
pewien kapitan - już nie żyje -
dobrym życiem ją zwał...

(pisane tu, teraz, jako komentarz)
pozdrawiam,
s.m.


[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 03-01-2004 19:41.[/sub]

Opublikowano

Autorka sama siebie komentuje :)
nie za dobrze, nie za dobrze :)
nie polecam tego na przyszłość.

Zgadzam się, że pisałaś pod wpływem chwili,
bo z wierszem ciężko się zgodzić, może się podobać, lub nie i tyle

powtórzony wers na samym końcu mi nie pasuje, (o choć trochę pożywienia),

a ogólnie według mojego mniemania, to nie widzę tu niczego, co by mi się podobało w jakiś sposób,

może następny? :)

Pozdrawiam,
Kai Fist




[sub]Tekst był edytowany przez Kai Fist dnia 03-01-2004 19:57.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jestem dla ciebie objawieniem  wszystkich cnót  gotowych na lizanie    choć myję okna niedbale  i czasami zapomnę że skupianie uwagi na sobie  jest dla mnie uciążliwe    a moje usta się czerwienią  bardziej niż wczoraj  tylko w miękkim półcieniu  twoich wątpliwości    wiem że o mnie myślisz    wiem że do mnie mówisz  kiedy idziesz spać  układając głowę  na poduszce                                                                                        spierdalaj kurwo 
    • Jestem duchem wielu różnych ludzi w jednym ciele.   Rozpływam się, siedząc na krześle — zamieniam ciało w wodę i próbuję dosięgnąć fali.   Zbiorowa świadomość wymywa marzenia i ludzkie dusze: ich myśli, pragnienia, pożądania.   Wszystko, z czego kiedyś byli zbudowani i przez co mogli nazywać się człowiekiem, zniknęło w morzu słów i niespełnionych obietnic.   Pozostaje jedynie gorycz i żal — cierpki smak na języku bez końca.   Czujesz go, choć nie masz ciała; jesteś tylko wyobrażeniem przeszłego „ja”, powoli rozmywanym wraz z kolejną pełnią.   Krzyki odbijane od klifu ze zwiększoną amplitudą nie pozwalają zasnąć. Nie pozwalają odpocząć. Nie pozwalają uciec.   Płaczesz nad losem swoim i umęczonych ludzi.   To wyobrażenie łez, wyobrażenie smutku. Tak trudno zaakceptować, że nie ma już nic.   Jesteś sam. Każdy człowiek, którego kochałeś, zniknął bezpowrotnie — utopiony w tafli grzechów.   Nie ma Boga. Nie ma litości. Pozostało jedynie cierpienie i strach.   Rozpościeram skrzydła, pływając w ludzkiej godności.
    • @infelia nie rozumiem wiesza, chcesz wydobyć dobre cechy, żeby się spodobały komuś. Albo chcesz tak celowo zrobić dla swojej zabawy.
    • Trochę inna wersja dawnego tekstu     trochę w nerwach pan makowiec aż się w brzuchu mak poplątał cukierenka jemu w głowie tylko nie wie jak wygląda     czupiradło lukrowane? przepaloną skądś wywlekli? ale gdzie tam piękno same wyrzeźbiona dziś w cukierni     już ją widzi ciasta fałdką aż rodzynek nagle stoi jęczy z boku stary piernik bo mu widok karp zasłonił    lico słodkie cała reszta kolorowa karmelowa oblubieńca to pocieszka lecz w jej sercu wielka trwoga    jeden z gości chce ją schrupać ma apetyt na jej kształty pan makowiec blachą stuka kocha przecież nie nażarty     gościu widzi smaczny maczek aż go wzięła wielka chętka lubo moja choć zapłaczesz ty przeżyjesz mnie pamiętaj     cukierenka jest w rozpaczy gdyż makowca głupol trawi więc wskoczyła mu do gardła aż się człowiek nią udławił
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...