Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w oczach była zima
sroga i mądra jasna i czysta
dłonie utkane latem
ciepłe wesołe delikatne jak płatki
we włosach błyszczała jesień
kolorem liści kasztanów i miękkością deszczu
wiosenny uśmiech
nieśmiały jak pierwsze przebiśniegi

i jak tu powiedzieć
płeć brzydka

Opublikowano

puenta ok, ładnie poprowadziłąś, tylko drażnia mnie przymotniki w pierwszej strofie- sprawiają ze miejscami nastepuje przeładowanie, no i "sroga i mądra jasna i czysta", moze jakoś rozbić czy cuś? albo pokombinowac i poszatlkować kapke pierwsza strofe? (choć wtedy pointa osłabnie)... badz co badz skondensowanym przymiotnikom mówie nie! (na plus napiszę że to jedna z lepszych twoich prac)

Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

Początek wiersz mi się średnio podobał podczas pierwszego czytania... Te skojarzenia "sroga i mądra jasna i czysta" jakies takie oczywiste i nie zaskakujące... Ale puenta wszystko zmienia i już podaczas drugiego czytania nic nie raziło :) Więc może zostawić szytko jak jest.. Fajny z tego wychodzi kontrast tych oczywistych skojarzeń z zaskakującą puentą :D
Pozdrawiam

Opublikowano

Wiele osób zaczyna swoje wiersze w podobny, zalękniony sposób jak Anielica Śmierci (brak odważnych, ciekawych metafor, trochę tak prostolinijnie), jednak puenta jest ciekawa. Oznacza to, że w głowie Autorki są pomysły i trzeba tylko popracować odrobinę nad wykonaniem.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Buenos Aires Buenos Aires ja uwielbiam szampana w Beunos Aires   wszedł organista na wieżę i patrzy czy trupa nie wiezą.... Droga Mleczna  jak kolia diamentowa Nefretete pulsuje ogniem atomowym a chmurki na nieboskłonie jak owieczki Witkacego suną majestatycznie w dal żal mi lat zielonych matury i Ewki mi żal....
    • jeszcze nie raz się podniosę i pozbieram swe manatki  ale kiedyś przyjdzie moment że odejdę z tęczą rankiem   by co ziemskie pozostawić na tym marnym łez padole może ktoś mi duszę zbawi w bezkres niebios się wybiorę   pozdrawiam
    • wiesz moja przyjaciółko kochałam cię zbyt nieumyślnie byłaś pragnieniem łasiło się do mojego nienasycenia   przeznaczenie tworzyło dwie osobne historie smutno mi było czuć chłód w twoim sercu   choć klękałam błagałam o okruch uśmierzenia przestałaś istnieć dla mojego świata   zginęłaś zanim spojrzałam w lustro lunął deszcz ciężarne krople roztrzaskiwały się o sumienie wiedziałaś którędy iść gdzie nie sięga mój oddech nie słychać serca   dla ciebie spisuję tę autobiografię do bólu grafomańską żałośnie wierną a tak odległą
    • celnie   gdzie cię można odnaleźć teraz gdzie cię szukać w przestrzeniach jakich gdy u wielu jesteś na ustach jak przykrywka eurokloaki   zabierają nam cię wciąż po kawałku odcinają kolejne kupony jesteś prawie jak slogan wytarty na drobne dokładnie zmielony   pozdrawiam
    • Zaimponowałem A, zamiast ją zdobyć. Wyszło nam takie miałkie, bezzwiązkowe niby jednak coś, ale nie do końca. Mówiła mi czasem, choć za mało ją słuchałem, a i ona nie słuchała, no nie o to chodzi, no niestety Daniel, nie o to chodzi... Zamiast zdejmować ubrania z siebie i fotografie z otoczenia, zdejmowaliśmy śmiechy i uśmiechy z naszych twarzy. Nosiliśmy i bywało, że wspólnie ten niewątpliwy ciężar niełatwej relacji. Raz poryw, innym razem nudna stagnacja. Czasem też się człowiek i powiezie i przewiezie. Nasze bliżej było ciągle mocno niesprecyzowane. Jakieś to takie wyszło lub nie wyszło i napięte i nadęte i dęte. Coś jak AI dente. Relacjonując kumplom to coś z A musiałem bez przerwy te osobliwe szarości kolorować i koloryzować, bo opowiadając im prawdę kiepsko bym wyszedł w tej bezbarwnej opowieści, gdzie momentów było zdecydowanie za mało. Nawet patosu, ważne przecież, choć kontrowersyjne pojęcie, w tym wszystkim było za mało i tylko tyle co kot napłakał, notabene mowa tu o takim kocie, który umie płakać, a bywają takie koty.   Warszawa – Stegny, 08.09.2025r.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...