Tajemnicza kraina

[Katrin Leo]

Podróż swą rozpoczynam pośród łanów zbóż
Mieniących się w świetle odcieniami zlota
Ciemniejącymi wraz z zachodem slońca
Czesanymi wiatrem,
Kiedy przyjdzie mu na to ochota.

Po drodze mijam dwa źródła przejrzyste
Zrazu jasnoniebieskie, potem szarozielone,
Aż po glęboką czerń w miejscu,
Gdzie plywanie jest niedozwolone.

Dalej droga jest prosta i gładka
O zabarwieniu alabastrowym
Wiodąca pomiędzy dwoma szczytami górskimi
Wprost do szlaku zawsze do wspinaczki gotowym.

Potem krajobraz się zmienia
Góry przechodzą płynnie
W plaskie tereny równiną zwane
Aż natrafiają na urodzajne i płodne
Pola bawełniane.

Bawełna na nich nie przypomina wcale
Tradycyjnego białego koloru
Lecz mieni sie barwami natury
Dając możliwość nieograniczonego wyboru.

I wreszcie docieram do rozwidlenia dróg
Nie wiedząc którą podążać,
Gdyż obie są jednakowo nęcące
Kształtem zbliżone do siebie
I rozgrzane przez palące słońce.

Przyznacie, że wyjątkowa to kraina
Ciepła, przyjazna wędrowcom,
Posiadająca uroków wiele
Warta wzmianki tym bardziej,
że jest to podróż po kobiecym ciele.