Nieodwracalne

[Luna Mi]

Poranki niosą mnie przez ulice stukotem stóp,
widzę obrazy przez rozmazane szyby
i głowy rozbujane w rytm warszawskich ulic.
Czuję jak zapachy współ objęte,
wtłoczone w tłum gryzą się bez pamięci.
Połówka na kaca rozsadza wnętrzności,
senność powoli rozcieńcza „latte”,
Aqua di Gio spryskana na czerń garnituru.

Ten świat kołyszący, niedotykalny,
pod niskim niebem bez słońca
pijany z bólu i szczęścia jest ostry i nasycony.

Ale jestem, żyję.
Co rano odbijam się od brzegu i płynę na oślep,
mijam zmęczone twarze, zamglone oczy,
meandry, wyspy, przystanie bez chwili wytchnienia
stłoczone w ośmiu godzinach.
A potem wolność bez celu
i czas za głośny na sen.

Bezpieczna, nie czekam na ciebie,
nie pragnę, nie mam, nie muszę.
Oddycham coraz wolniej,
za dużo powietrza w tej ciszy,
za dużo przestrzeni
dla dwojga…

[Jaro Sław]

Dialog i spotkanie rozmywają się w tej rzeczywistości?

[Luna Mi]

To raczej udowadnianie sobie, że można przetrwać codzienność bez kogoś, próba rozdzielenia i bolesna konfrontacja, że świat "bez" smakuje inaczej

pozdr Luna

[Vera_Ikon]

Mi się podoba. Ostatnio akcja osadzona w rzeczywistości miejskiej bardzo mnie ujmuje. Poza tym lubię takie przekonywanie samego siebie... bo sama to uprawiam :) Bo wuiersz nie musi być sztuką, może być terapią. Twój na pewno jest interesujący i przemawia do mnie. Owszem, coś tam bym pozmieniała, ale chyba jest za bardzo osobisty, by w niego ingerować.
pozdr serdecznie
Weronika

[Luna Mi]

O tak, choć bardzo chiałabym wznieść się ponad tą tearpię (... ale może wtedy przestałabym pisać)
pozdrawiam Cię Vero