Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to dziś. dzień jarzębinowej szminki.
przeleżała na dnie kosmetyczki. czekając.

jednym pociągnięciem przywraca
uśmiech. przed lustrem. ostrożnie
słomę z włosów wyciąga narzeczona.

woalki nocy w których będzie się dla niego rozgwieżdżać
porwie wiatr. cieniutką nitką uciekną przez palce
wiersze. wspólnie czytane. bibułowe niebo się podrze.
spuści dżdżyste warkocze
...

Opublikowano

Julio,może być:) Lubię te dżdżyste warkocze,fajnie że i tu je wplotłaś/zaplotłaś. Całośc bardzo ładna,po Twojemu.No i ta szminka jarzębinowa,podoba mi się ten nastrój ale też trochę niepokoi,zasmuca. Co do reszty: "czekając" chyba nie potrzebne i "przez palce" też chyba nie:)ale to tylko moje zdanie,po prostu o te dwa za dużo,reszta perfekt,buźka

Opublikowano

ja bym wyrzuciła te kropki - no chyba że muszą być, "czekając" rzeczywiście nie potrzebne ale -

woalki nocy w których będzie się dla niego rozgwieżdżać
porwie wiatr. cieniutką nitką uciekną przez palce
wiersze. wspólnie czytane. bibułowe niebo się podrze.
spuści dżdżyste warkocze

nie wyrzucałabym "uciekną przez palce"
mnie sie to podoba tylko może by tak zmienić troche układ np:

woalki nocy w których będzie się dla niego rozgwieżdżać
porwie wiatr. cieniutką nitką
uciekną przez palce wiersze. wspólnie czytane.
bibułowe niebo się podrze. spuści dżdżyste warkocze

Opublikowano

Stefanie ;) ja takiej szminki nie używam ;)

dziękuję Jego Alter Ego - tak myślałam, że to "przez palce" pojawia się już za często... rezygnuję ;) "czekając" też wyrzucam (za radą Twoją i Black Swan;) )
Black dziękuję za pomoc ;)

układ chyba zostawię taki:


to dziś. dzień jarzębinowej szminki.
przeleżała na dnie kosmetyczki.

jednym pociągnięciem przywraca
uśmiech. przed lustrem. ostrożnie
słomę z włosów wyciąga narzeczona.

woalki nocy w których będzie się dla niego rozgwieżdżać
porwie wiatr. uciekną cieniutką nitką
wiersze. wspólnie czytane. bibułowe niebo się podrze.
spuści dżdżyste warkocze
...


tak może być? czy przerzucić "bibułowe niebo (..)" do ostatniego wersu?

Opublikowano

nie znoszę słowa "spuści"

ładniej brzmi:
opuści dżdżyste warkocze

jarzębinowa szminka:) tylko szkoda, że zleżała, nie lubię zapachu starych szminek.
drażnią mnie te kropki wszędobylskie
zbyt dużo dla mnie oklepanych zwrotów, ale klimat nienajgorszy

pozdrawiam
eva

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Przyjdzie czas na śmierć tak jak był na życie ona zabierze mnie nic nie zabiorę ziemi zostawię parę łez bezpańskich oczu pamiątkę Żaden ślad stopy nigdy nie powstanie miejsca gdzie byłem nawet nie zapłaczą ziemi zostawię zeszyt krótkich wspomnień kroków pamiątkę Już nie przytulę ale będę blisko ręce zmęczone noszeniem istnienia ziemi zostawią wszechobecną bliskość dłoni pamiątkę Nic nie zabiorę niewiele zostawię uczucia ludzi co żyć będą dalej wiersze pisane na znak tego życia myśli pamiątkę
    • @KOBIETA To jest wiersz zmysłowy, oniryczny, oparty na bardzo delikatnych detalach. Jego siła tkwi w zmysłowej kondensacji, rysując kontury, które można głęboko wypełnić znaczeniami.  
    • @Migrena To utwór, który z niezwykłym talentem operuje projekcjami metafizycznymi. Tym samym pragnie dotknąć granicy języka i milczenia, świadomie jednak stwierdzając , iż posiadany aparat pojęć czyni to niewiarygodnym. Tkwi w tym wniosku rodzaj ontologicznej rozpaczy, poczucie łamliwości pojęć w starciu z potrzebą ich wyrażania. Pozostaje wsłuchanie się w pustkę, słowa służą filtrowania szumu z jej powierzchni.    
    • @huzarc   Genialny wiersz ! :) zapada głęboko…szumiąc :) we krwi!   
    • Ojciec. Kopał kamienie w drodze do szkoły, trwała elektryfikacja wsi.   Pyskaty, ale praca w polu i silne ręce poskramiały górność myśli.   Człowiek lądował na księżycu, a grusza w ogrodzie wciąż rodziła owoce, nakrapiane wspomnieniem wojny.   Rekrut.   Potem ciężki plon od rana po zmierzch. Tam, gdzie dziś mruczą holenderskie kombajny.   Przerwana dekada. Brakło już oddechu dla ciągłych oklasków.   W końcu ja. I miasto. W nim dom z niczego wydobyty. Walka o cement, Jak synonim awansu    Układał szyny tam, gdzie teraz zarosła trawa. Pokolenie niepotrzebnych.   Wreszcie wycug u Niemca. Dobrowolny, choć z protekcji, przy maszynie.    Taki jest w końcu postęp.   Dziadek miał gorzej. On miał przymusowy, jako inwentarz domowy.   Ojciec kończy siedemdziesiąt lat.   A ja? Kim mądrzy Europejczycy mogłem zostać z taką metryką?  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...