Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Droga krótka, jak kawałek wstążki.
Książka prawie przeczytana,
zostało kilka kartek, na wietrze
szeleszczą szorstko, sucho,
jak astmatycy. Słońce stroi głowę
w kolejną koronę, wczoraj patrzyłeś
tak długo, że na mur oślepniesz.

To nie ma znaczenia, hierarchie tracą
sens, gdy zamykasz oczy stoi matka
i znów mówi jak kiedyś: "No i co się
wymandrzasz
– mówi - co się wymandrzasz".
Świat odeszły. Czas przeszły, dokonany.

Książka prawie przeczytana,
zostało kilka kartek, jak kilka dni,
które powoli się wypełniają,
a ty łapczywie będziesz je czytał do końca,
do samego.

Opublikowano

a wiesz, że czegoś mi tu brakuje
jakbym nie mogła dostrzec powiązania
między poszczególnymi motywami tekstu
a technicznie - to mi jakoś przeszkadzają
te wystające zęby wersów
i jeden rymik zagubiony ;]

(przepraszam za wyedytowanie tego motywu, ale chyba zapętliłam go za mocno)

gdzieś dzwonią, ale nie jestem pewna czy w tym akurat wierszu

pozdrawiam

Opublikowano

To zadziwiające, że nie kumasz tego tekstu, jest prosty, prowadzi jak po sznurku. Ale na razie nie będę sie rozpisywał, zobaczymy jak inni..))

Pozdrawiam, Kocie..)))

Opublikowano

może, z powodu choroby, źle się wyraziłam
wiem, o czym jest tekst
tak, jest po sznurku

tylko na tym sznurku zamiast gładkiego
spłynięcia w pointę co chwilę trafia się na supły
myśli - tzn brak jest płynności w przechodzeniu
od jednego motywu do drugiego
to miałam na myśli

pozdrawiam

Opublikowano
tylko na tym sznurku zamiast gładkiego
spłynięcia w pointę co chwilę trafia się na supły
myśli - tzn brak jest płynności w przechodzeniu
od jednego motywu do drugiego
...)))

Kocie, przecież to jest wiersz, a nie instrukcja podlewania fikusa...)) Poza tym autor sądzi, że płynność istnieje, mimo supłów...)

pozdro..))
Opublikowano

Tak czytam i czytam i naczytać się tym nie mogę. TO JEST WIERSZ!!! I mówię to do wszystkich tych, którzy ostatnio zapomnieli (krucho z tą poezją internetową).
Lobo może to zabrzmi niewiarygodnie, ale na dziś dzień ty fagocytujesz. Świetne dzieło, dobra puenta (żyjemy w rozpędzie aż po kres, i choć im szybciej żyjemy tym szybciej on może nadejść, nie zmieniamy się. DLaczego? - dobre pytanie)
PS
dobra to mój ostatni komentarz na dzisiaj, trafiłem na to co chciałem...
Pozdrawiam
Dla mnie to 10x+

Opublikowano

O właśnie - taki wiersz to jest dopiero podstawa do dyskusji - wiersz poprawnie napisany, co więcej, niebanalny i wciagający. Ale zamiast długaśnej interpretacji mam jedno pytanie, wynikające z tekstu - a co zrobic z książką, którą się czyta po raz drugi ?
Dobry wiersz.
Pozdrawiam.

Opublikowano

))...Pytanie trochę obok tekstu, ale chętnie odpowiem. Ktoœ powiedział: "Ksišżka, której nie chce się przeczytać po raz drugi, nie jest warta czytania po raz pierwszy"..)

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

))...dziękuję, Panie/i Gra Bank...) Pragnąłbym jedynie (nieśmiało dość) zauważyć, że bez pierwszej zwrotki nie byłoby drugiej i trzeciej..)

pozdrawiam.;-))

Opublikowano

Dziękuję, Panie Sokratex...) Trudno mi to komentować, pragnę jedynie zauważyć, że umiejętność czytania i interpretacji tekstu jest równie ważna, jak umiejętność jego pisania.

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

wiersz jest prawie genialny a w pierwszej zwrotce jest Słońce, od którego można na mur oślepnąć...to prawda, bo Słońce to także symbol Boga, choć tutaj jest może symbolem...
zrozumienia, które może zaboleć? czyli mądrości, inaczej mówiąc to wiersz duszy dojrzałej dziękuję za niego, Lobo :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...