Misie cz1.

[ulinda monteso]

- Oczywiście, że znam Misia. - Odpowiedział Jego Pluszowa Doskonałość, niezgrabnie wygrzebując z siebie resztki kurzu. Jego złota wykałaczka iskrzyła się w świetle plafonu, który w związku z okolicznościami pełnił rolę księżyca. Dziwny zwyczaj penetrowania złotą różdżką uśmiechu podczas rozmowy czynił go niezwykle dumnym. Zazwyczaj robił to, by pokazać swoją niepodważalną wyższość nad rozmówcą Jeszcze się bowiem taki nie znalazł. Taki ktoś, kto mógłby patrzeć równie przenikliwie i dalekowzrocznie. Nikt taki, kto stojąc na tym samym stopniu ( co w gruncie rzeczy byłoby nielada wyróżnieniem ) sięgałby mu powyżej kostki. To, że wykałaczka była obecna w jego czerwonym uśmiechu również teraz, podczas rozmowy z Nią, nie było wynikiem ignorancji. Pasowała ona do Jego Doskonałości tak idealnie, że werbalizacja jakichkolwiek myśli nie mogła odbyć się dopóki nie wbił owego przyrządu poniżej nosa czasem aż po same trociny.


Swojej ukochanej nie musiał okazywać pogardy. Fakt, że była jago życiową partnerką uspokajał go na tyle, że nie zaprzątał sobie głowy wywyższaniem się podczas spotkań. Zawsze, od kiedy tylko ich krótkie rączki obtarły się o siebie po raz pierwszy, wydawało mu się, że kocha Ją całym swoim wypchanym wnętrzem. Ale jedyne, co potrafił jej okazać było czymś na kształt tolerancji. Tolerancji obecnościs świetlika w jego hermetycznym świecie. Jego wyższość była dlań tak oczywista, jak to, że dzieci śpią w nocy.


Jego Pluszowa Doskonałość wychował się jako Jedynak. Był pozbawiony jakiegokolwiek pluszowego towarzystwa przez długi okres swojego istnienia. Jak wiadomo, nieliczne tylko misie doznają komfortu posiadania rodziców. Fabryki produkujące misie całymi rodzinami należą do rzadkości. Rzadko też zdarza się, że taka rodzina na dłuższą metę jest szczęśliwa. Niezwykły związek emocjonalny, powodowany wspólnotą materiału (arystokraci lubią mawiać - wełny), nie pozwala przeżyć im owych tragicznych momentów, kiedy pozbawione wszelkich uczuć ludzkie dziecko wyrywa tak bliską kończynę, lub z zapamiętaniem grzebie cyrklem w oku. Jedynaka omija ta psychiczna męka, a wszelkie obrażenia, typu dziura w brzuchu są dlań jakby oczywiste. Dlatego też wyobrażenie o wyjątkowości własnej osoby było jakoby kalectwem emocjonalnym Jego Doskonałości, z czego oczywiście zdawać sobie sprawy nie mógł.


-Oczywiście, że znam Misia. Ale Miś jest trochę za rozlazły. - Gdzie słowo - trochę - wyrażało chęć dyskusji wprawdzie, namiastkę chęci, dodane jednak jakby zupełnie z grzeczności. W tym wypadku o dyskusji nie było mowy. Także o grzeczności.
Jej Puszystość opuściła wzrok prosto w dywan. Z pluskiem. Strasznie pragnęła uronić choć jedną łzę. Na próżno odwiedzała perłowym wzrokiem świat jakiego nie mogła znać.
Miś był jedynym misiem, w jakim Jej Puszystość mogła znaleźć bratnią duszę. Jej oczy szkliły się na myśl o tym, jak strasznie czarnobiało ocenia go Jego Doskonałość.