Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
brak cechy lub istoty jest niebytem
niebyt osadzony może być tylko w niebycie


zło brakiem dobra
brak dobra niebytem
zło nie istnieje

jeśli dzieje się ono
w pewnym czasie
wiemy że zło osadzone jest
w każdym punkcie czasu
nie ma czasu

każdy byt posiada określoną istotę
tylko nie kobieta
nasza natura zmienna
z sekundy na sekundę
jesteśmy niebytem
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jeszcze raz i nie bij:)

to tylko moje rozważanie;

Jesli istnieje dobro ,
musi istniec też zło
jeśli dobro nie istnieje
nie ma zła

Na to samo wychodzi ,tylko inny punkt spojrzenia.zmykam:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




wiem le mal, myślę podobnie, tak Cie podpuszczam:) zamieściłam w wierszu jedną z możliwości:) istnieje wiele koncepcji;)
dzięki za cierpliwość do moich "pomysłów"

pozdrawiam serdecznie
eva
Opublikowano

Żadnych dyskusji ze sztuką....

był kiedyś taki tomik: Poezja filozofów, uświadomił mi jedno: zawodowi filozofowie mogą pisać dobre wiersze, pod warunkiem, że nie piszą wierszem rozpraw filozoficznych....

Więc jest to bardzo zgrabna forma literacka, a dlaczego? dlatego, że wykorzystuje logikę i coś z filozofii literacko. Mechanizm konstruowania paradoksów jest rzucony jak majstersztyk na kanwę lirycznej formy i przesłania. Nie jest to traktacik o roli zła, ale liryczne zastanowienie i logikę należy tu odłożyć na bok. Zwłaszcza, że wszystkie "paradoksy" są w sumie sofizmatami.

Literackie przejście od zła do czasu - genialne....

natura w ujęciu klasycznym to "sposób działania" (zgrubnie ale poprawnie) stąd i pointa jest ciekawa literacko nawet bardziej, jak ktoś potrafi ją "po filozoficznemu" odczytać (podstawić co znaczy "natura" w paru systemach filozoficznych, a dla niezorientowanych: nie znaczy to samo).

Pozdrawiam i biorę do ulubionych.

Opublikowano

szczerze mówiąc, kusiło mnie, żeby pójść dalej i umieścić w czasie ludzi ... ale stwierdziłam, że będzie to nudne, wybrałam więc inną myśl:) tylko tak sobie myślę, co wy byście biedni zrobili bez kobiet...

dziękuję ci Jaro, za bardzo trzeźwe spojrzenie na wiersz:) cieszę się także, że trochę pogrzebałeś w poincie:)

pozdrawiam
eva

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



i_e; to bardzo dobra rada, tylko problem w tym, że ostatnio mam problemy z czasem:) a raczej jego brakiem (:) niebytem)


ale masz rację; zauważyłam, że jest kilka osób, które regularnie odwiedzają te moje "wiersze", komentują, ale reszta omija - znaczy niepodoba się:)

ale właściwie mi to wystarcza:) nie muszę mieć pełnych trybun:)) ja tu uczę się warsztatu, a jeśli komukolwiek te wiersze się podobają, mnie to cieszy. prosta ze mnie baba:))

dziękuję za pomysł:)
pozdarwiam
eva

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko staruszka, która się garbi albo na laskach mocno się trzyma, wypatrzy ciebie — głodny gołąbku, który przyszłości większej już nie masz. Natrętne stadko rozrzuci kwestę, w garnuszku przecież zabrakło wody... Gdy się podziała gdzieś atencjuszka w ludzkim skupisku, dawnej ślebody.          
    • liryczniejemy pomiędzy sklepowymi alejkami promieniami słońca a kroplami ulewnego deszczu   liryczniejemy przedwiośniem w ogrodach Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej   przed zimą pod kocem w mimozy liryczniejemy   bo nasze dni to wersy do poskładania w poemat epicki jak Mahabharata i bezczelnie czuły         strofami mija nam czas gdy tak sobie liryczniejemy   bo słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiersz)   gdy słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiesz)        
    • Interpunkcyjnie także pięknie. Pzdr :-)
    • Noszę koronę niewidzialną, przeźroczystą I własnymi drogami chodzę miłościwie, Odkąd w swym sercu mnie koronowałeś tkliwie Swoją miłością pół płomienną i pół czystą; I jak blisko może przejść przebrana królowa, Przez targowisko między nędzarzy tłumem, Płacząc ze współczucia, lecz skrywając dumę, Ja swoją chwałę wśród lęku zazdrości chowam. Ma korona ukrytą słodyczą zostanie Ranek i wieczór modlitwą chronioną wiernie, A kiedy przyjdziesz, by mi koronę odebrać, Nie będę płakać, prosić słowami ni żebrać, Lecz uklęknę przed tobą, mój królu i panie I na zawsze przebiję moje czoło cierniem.   I Sara: I wear a crown invisible and clear, And go my lifted royal way apart Since you have crowned me softly in your heart With love that is half ardent, half austere; And as a queen disguised might pass anear The bitter crowd that barters in a mart, Veiling her pride while tears of pity start, I hide my glory thru a jealous fear. My crown shall stay a sweet and secret thing Kept pure with prayer at evensong and morn, And when you come to take it from my head, I shall not weep, nor will a word be said, But I shall kneel before you, oh my king, And bind my brow forever with a thorn.
    • @Annna2Muzyka jak balsam, pasuje do wiersza, a wiersz do niej :) Nawet skowronka w trelach słyszę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...