Z dziennika absolwenta Szpitala św. Peregryna

[Tomasz Pietrzak]

włosy na mydle,
jak amonity poranka znalezione w łazience
i wciąż myśli:

noszę to w sobie jak poemat
albo: ci lekarze oglądają mnie jakbym był godny podziwu. to wyróżnia
absolwentów szpitala - spojrzenia z poczekalni
nie potrafiące zadać pytania: co w panu jutro umrze?

porozmawiajmy więc w języku co nie ma czasu przyszłego,
tak lepiej. nikt nie rzuca sieci w nieznane morze - kołyszmy się
we wspomnieniach, jak muszle odtwarzając wiatr;

wiesz byłem wczoraj w akwarium i podziwiałem rozgwiazdy
- zdumiewające stworzenia -

żałuję, że nie jestem jedną z nich.
nie odrasta we mnie to co umiera, żadna tkanka,
żadna komórka nie powiela się. w moim ciele

popołudniowy pogrzeb, potem jakaś tabletka rozpuszcza się
pod powieką. wróciłeś z pracy. kładziesz głowę
w dolinie dłoni, a ja łapię twój oddech

i tak sobie myślę;
trudno mieć życie za kochanka
wiedząc, że pewnego dnia odejdzie.

[Lobo]

Ciężko tutaj doczekać się komentarzy, co? Boją się, czy cóś..?..)) Tomek, dobry tekst, konsekwentnie prowadzony, coda oddaje, zamyka i klamruje wcześniejsze przemyślenia.
Z uwag: popatrz na te wersy -

żałuję, że nie jestem jedną z nich.
nie odrasta we mnie to co umiera, żadna tkanka,
żadna komórka nie powiela się. w moim ciele

popołudniowy pogrzeb, potem jakaś tabletka rozpuszcza się

"...Żadna tkanka, żadna komórka nie powiela się..." Osobiście nie pasuje mi tutaj ta inwersja. Może w ogóle bez "nie powiela się"? Lub: "nie powiela się żadna komórka"? No, mam zgrzyt.
"Popołudniowy pogrzeb" - właściwie (i tekst to potwierdza) ciągle umieramy, więc czemu akurat "popołudniowy"? Może jakoś: "wleczący się bez końca", czy coś..? No, do pomyślenia. Dobry wiersz, powtarzam.

pozdrawiam.;-))

[Ona_Kot]

spodziewałam się czegoś znacznie lepszego
do zarzutów powyżej się dołączam, do chwalenia
się nie przyłączając
niestety, nie tym razem

pozdrawiam