Drugie wejrzenie

[Marcin Szymoniak]

Miłość
od pierwszego wejrzenia
kończy się
w drugim wejrzeniu

Jest jak wyprawa
na wierzchołek góry
jeszcze niezdobytej
przeznaczonej
przyszłym kochankom

Spotkają się
w połowie podejścia
nie osiągną szczytu
już szukają zejścia

A kiedy blask
pierwszego wejrzenia
przemieni się w drugie
bijące w ciemności

Czy nie pomyliłem cię
z kimś innym?
Czy nie pomyliłam cię
z kimś innym?

Kochać niepoznane?
Co najwyżej zakochać
z wyjątkiem Jednego
w pełni niepoznanego
wiecznie kochanego

Nie ma za czym tęsknić
to tylko literatura
Tristan i Izolda
Romeo i Julia

To tylko literatura
moja koleżanka
i jej kolega
Zawrócisz ich
czy pychą obrosnę?

Kiedyś tak samo
zakochałem się
a może nie zakochałem
sam nie wiem

To był ledwie przedsionek
podnóże góry
a ja już
chciałem wracać

Uszedłem kilka metrów
zaledwie
i znów byłem
sam

Obejrzałem się za siebie
nie skamieniałem
Tak! Wtedy można!
Wtedy trzeba
obejrzeć się za siebie!

I teraz się cieszę
Moja Jedyna
że wszystko zaczęło się
między nami
od drugiego wejrzenia

Miłość
zdobycie wierzchołka góry
różnymi ścieżkami
powrót do domu
jednymi drogami