rower akermański

[Anna Maria K.]

rower zdyszany ucieczką
zbuntowanych pedałów

za myśli, milczenie
i zaniedbanie

za cudne manowce
i paranoję kłębowiska
kwadratów

nuża się w zieloność
jak łódka brodzi

ścigany czterdziestoma
tysiącami szponów harpii

rozedrgane różową
poświatą szprychy
kostnieją

kiedy oda do radości
milknie na rzecz hymnu
smutno mi Boże

wraz z tabliczką
teren zabudowany

[zak stanisława]

ładnie wplotłaś rower w stepy Akermańskie . rowerem przejechać to byłoby ciekawe przezycie, ciekawe czy ktoś próbował?
pa!

[Anna Maria K.]

ja będę pierwsza ;]

pzdr.

[zak stanisława]

gratuluję odwagi! życząc jednocześnie powodzenia w tymże przedsięwzięciu, he he

[Bartosz Wojciechowski]

Pomysł jak najbardziej na plus. Choć sam wiersz miejscami
wydaje mi się mało precyzyjny. No ale za to daje pole do interpretacji.

Nie jestem pewien, czy chciałaś osiągnąć taki efekt, ale ten rower to dla mnie
jest jakaś hybryda, drapieżnik z otchłani trawy (paranoja
kłębowiska, szpony harpii, szprychy kostnieją;), tak jakby
nawiedzony i dziki, trochę jak z obrazów Dalego czy Beksińskiego.
W sumie to b. ciekawe połączenie - sielanka i "upiorność".
Heh, uwielbiam nadinterpretować:)))

[Anna Maria K.]

a ja uwielbiam czytac "nadinterpretacje" :D świadomie pozostawiłam wiele niedomówień, by dać pole właśnie takim dywagacjom i niezmiernie cieszy mnie, że czytelnik potrafi sobie kojarzyć mój wiersz z malarstwem. Co prawda, sytuacja liryczna jest niezmiernie prosta (ucieczka rowerem przed miastem), jednak cały urok leży w tym, że odbiorca potrafi go nadinterpretować ;)
dzięki, pzdr.